Wendy Kerkhof (26): ‘Toen ik zestien was, kreeg mijn moeder borstkanker. Ze werd met succes behandeld, maar twee jaar later haalde mijn tante me na een vakantie van Schiphol met de boodschap dat de kanker was uitgezaaid. Vanaf dat moment was ik in shock. Ik handelde mechanisch: ik had net m’n havo-diploma en werkte tijdelijk bij Albert Heijn – daar ging ik gewoon maar weer naartoe. Dat mijn moeder dood kon gaan, daar stond ik niet bij stil. Toch stierf ze al na drie weken.
Bevrijd jezelf van oude pijn
- Ontdek hoe oude ervaringen nu nog meespelen in je keuzes en gedrag
- Verwerk je mentale pijn met bewezen effectieve technieken
- Ervaar meer innerlijke rust, zelfvertrouwen en vrijheid
69,-
Mijn vader en ik waren niet in staat elkaar op te vangen; we konden het de laatste jaren niet meer zo goed met elkaar vinden. Hij wilde de dag na mijn moeders overlijden graag alleen zijn, ik vond de meeste troost bij mijn beste vriendin. Ik sprak met hem af dat ik het weekend bij haar ging logeren en daarna weer thuis zou komen.
Die maandag vond ik mijn vader dood in de slaapkamer: hij had zelfmoord gepleegd. Ik schijn alleen maar te hebben gegild, maar dat weet ik zelf niet meer. De buren kwamen op het geschreeuw af. Binnen het uur schakelde ik over op de mechanische stand en schonk doodkalm koffie voor iedereen. Ik hield mezelf enkel overeind door me volledig af te sluiten, terwijl de wereld instortte. Die twee kisten op de crematie waren totaal onwerkelijk.
Na de crematie wilde ik alleen zijn. Ik was daarin zo overtuigend, dat zelfs mijn moeders zussen me die avond alleen lieten. Ze belden me wel, maar ik hield iedereen op afstand. Toch vond ik het heel erg om te merken dat mensen zwijgen als ze niet weten hoe ze je moeten aanspreken. Ik at steeds minder en belandde in de ziektewet, omdat ik te zwak was om te werken. Toen een paar collega’s me een keer zagen, barstten ze spontaan in huilen uit. Pas toen drong tot me door hoe slecht het met mij ging.
Op eigen kracht probeerde ik uit het dal te kruipen. Ik ging studeren, maar na twee jaar was ik op. Een jaar intensieve therapie leerde me hulp te vragen en weer contact te maken met mensen.
Ik heb lang gedacht dat ik de enige was die dit is overkomen. Toen ik op zoek ging naar lotgenoten, ontdekte ik dat er niets specifieks was voor jongeren die hun ouders verliezen. Samen met Humanitas heb ik in Almere jongerengroepen en een internetforum opgezet. Het is fijn ervaringen te delen. Eindelijk kan ik al het negatieve omzetten in iets positiefs.’
www.jongereninrouw.nl
