Zes dagen voor mijn herseninfarct stond ik nog met Postmen op Bevrijdingspop. Ik was 23 jaar en gitarist bij bekende bands en artiesten, waaronder ook Soulvation en Anouk. Daarnaast had ik mijn eigen band, Buy The Grace.
Het was het leven waar ik naartoe had gewerkt, met een studie aan het conservatorium in Rotterdam met als hoofdvak gitaar. Al vanaf het moment dat ik op mijn vijftiende naar Lowlands ging, wist ik: dit is wat ik wil.
Ik voelde me goed, deed wat ik het liefste deed. Alle aandacht was fijn voor mijn ego; ik zou liegen als ik zei dat ik daar niet van genoot. Als kind stond ik al graag in het middelpunt van de belangstelling.
De nacht van het infarct sliep mijn vriendin Maria bij me. Ik werd wakker met een extreem zware hoofdpijn en zag kleuren dansen voor mijn ogen. Mijn gezicht begon aan de linkerkant te hangen en ook mijn linkerarm en -been hielden er acuut mee op.
Gek genoeg was ik niet meteen gealarmeerd, ik dacht nog: wat paracetamol, een glas whisky en een goede nachtrust, en dan gaat het morgen wel weer. Gelukkig had Maria door dat het ernstig was en zij belde de ambulance.
