Geen plek op de wereld of we kunnen er komen, en daar maken we dankbaar gebruik van. Dat betekent wel dat we steeds vaker meerdere tijdzones passeren. De gevolgen zijn onder meer desoriëntatie, lusteloosheid, maag-darmproblemen, en bovenal: slaapproblemen. Dat alles komt door ontregeling van onze biologische klok.
De biologische klok zit in een piepklein breingebiedje: de suprachiasmatische kern. De cellen daarvan zijn wisselend actief en genereren zo een ritme van pakweg 24,2 uur. Iets meer dus dan een etmaal, een verschil dat we voortdurend corrigeren met behulp van zogeheten Zeitgebers. Onze eet- en werktijden zijn van die ’tijdgevers’, maar de voornaamste Zeitgeber is daglicht. De suprachiasmatische kern is namelijk verbonden met lichtgevoelige cellen in onze ogen. Wordt het donker, dan instrueert hij de pijnappelklier om melatonine vrij te geven, wat ons slaperig maakt. ‘Overdag waken, ’s nachts slapen,’ luidt immers zijn stelregel. Een regel die hij ook oplegt aan andere ritmische processen in ons lijf. Aan de suprachiasmatische kern is het bijvoorbeeld te danken dat we ’s nachts niet hongerig wakker worden.
Nu kan onze biologische klok veel, maar een reis door de tijd overvraagt hem. Een vlucht ’terug in de tijd’ naar bijvoorbeeld Mexico-Stad, waar het zeven uur
