Schrijver Kluun: ‘Wat een verademing om zo te kunnen liefhebben’

‘Toen ik jong was, hield ik in mijn liefdesrelaties altijd iets voor mezelf. Alsof ik me niet wilde uitleveren en daarom als een ondeugend jongetje ging belletje trekken door vreemd te gaan.

In de periode dat mijn eerste vrouw op sterven lag, merkte ik dat onze jonge dochter haar op afstand hield, alsof ze daarmee de pijn van het naderende verlies op afstand wilde houden. Zo moet je denk ik ook mijn ontrouw uitleggen, al is dat een verklaring die ik er pas later aan ben gaan geven.

Als vreemdganger ben je als het ware ongrijpbaar. Je bent de man die altijd ergens is waar hij niet hoort te zijn. Ben je bij je vrouw, dan voelt het of je bij je minnares wilt zijn, ben je bij haar, dan voelt het of je thuis moet zijn.

Ik was laf en had de ballen niet om te zeggen: weet je wat, volgens mij past een open relatie mij beter. Het is natuurlijk altijd een beetje flauw om voor je eigen gedrag een verklaring te willen zoeken in je jeugd. Maar als ik dan toch moet graven, zou ik als verweer kunnen aandragen dat mijn moeder haar kinderen altijd op het hart heeft gedrukt geen ruzie te maken. Confrontaties ben ik ook later altijd uit de weg gegaan.

Maar nu ben ik getrouwd. Alle halfhartigheid en weifelachtigheid heb ik achter me gelaten. Mijn vrouw en ik gaan niet samenwonen, want we hebben allebei thuiswonende pubers en zo’n samengesteld gezin lijkt ons nogal gecompliceerd. Maar mijn trouw aan haar, daar steek ik mijn hand voor in het vuur.

Niet alleen ben ik ouder geworden, wat helpt in het temmen van demonen, maar door heel veel nadenken en met psychologische hulp ben ik simpelweg mijn streken verloren. Behalve vermijder, was ik een man die altijd te lang in een relatie bleef hangen – al wist ik dat het niet meer goed zat. Ook daarin ben ik nu veel eerlijker geworden.

Het toeval werkt daarbij mee. Ik heb in Anne een stabiele, intelligente, zelfstandige vrouw leren kennen die op geen enkele manier op mij leunt. Iemand die het meteen laat weten als haar iets niet bevalt, bij wie ik me niet eens zou kunnen verstoppen, al zou ik het proberen.

Kleine ergernissen krijgen geen kans te groeien, want die worden onmiddellijk benoemd. Echt, zoveel openheid heb ik nog nooit meegemaakt en doet me goed. Ja, het zal tijd worden, maar wat een verademing om zo te kunnen liefhebben.

Samen één: ik begreep nooit zo goed wat daarmee werd bedoeld, voelde ook nooit de behoefte daarnaar te streven. Nu snap ik niet meer dat ik in relaties zo vaak zonder heb gedaan.

Vreemd, want met het huwelijk van mijn ouders heb ik – ondanks het eeuwige sussen van mijn moeder – een geweldig voorbeeld gehad. Mijn vader en moeder waren tot de dag dat mijn vader stierf verliefd op elkaar.

Nu ik bijna zestig ben, lijkt de cirkel na alle omzwervingen rond. Belletje trekken doe ik niet meer. Of beter: dat doen we nu samen. Nog elke dag valt er in de liefde iets nieuws te ontdekken, maar met zijn tweeën is dat zoveel leuker dan alleen.’