Ik móét even stilstaan. Ik loop door een dorpje in Portugal en kan niet goed meer ademhalen. Volgens mij ben ik aan het hyperventileren. Feitelijk gezien is er niks aan de hand, de zon schijnt, de huisjes zijn lieflijk, de mensen glimlachen. Maar in mijn hoofd schieten de gevoelens en gedachten heen en weer. Wat doe ik hier, wat moet ik hier, mag ik al naar huis? Waarom kan ik niet gewoon genieten, het is toch vakantie?
Kan ik ook zonder antidepressiva?
Ruim een miljoen Nederlanders slikken antidepressiva. Waarschijnlijk zou een flink deel van hen best...
Lees verder‘Flinterdun bewijs’
Drie maanden geleden ben ik gestopt met het antidepressivum sertraline. Een medicijn dat ik al bijna vijftien jaar op en af slikte tegen gepieker en (lichte) paniek in moeilijke tijden. De laatste keer dat ik eraan begon was mijn vader ernstig ziek en piekerde ik zoveel dat ik er niet meer van sliep. Overdag voelde ik me één grote, open wond. Ik was door alles en iedereen onderuit te halen. Sertraline hielp me erdoorheen. Ik piekerde minder, sliep meer en kwam op krachten. Wat fijn dat er dit soort medicatie bestaat; lekker blijven slikken, zou je zeggen. En dat dacht ik ook lange tijd.
Tot een paar maanden geleden. Op een feestje vertelde ik aan iemand met piekerproblemen dat ik al jaren naar tevredenheid antidepressiva slikte. Daar deed ik nooit geheimzinnig over. Ik schaamde me er niet voor en misschien had ze iets aan deze informatie.
[/wpgpremiumcontent]
