Ik zou dolgraag naar de gevangenis willen, hoor ik mezelf roepen tijdens een redactievergadering. We denken na over mogelijke reportages, waaronder een in de gevangenis, en een collega vraagt zich af welke journalist daar in vredesnaam vrijwillig zou willen zitten.
Ik schrik een beetje van mijn enthousiasme. Maar afgezien van het schuldgevoel tegenover mijn gezin zou ik zo’n lege periode heerlijk vinden. Dagen achter elkaar waarin ik wakker kan worden zonder die chronische onrust of ik vandaag alles voor elkaar zal kunnen krijgen in de weinige uren die ik heb, en zonder propvol hoofd met duizend dingen die nog gedaan moeten worden.
Nu zijn er altijd wel periodes geweest waarin ik het even te druk had, en waarin ik jaloers keek naar plantsoenmedewerkers die de hele dag met hun handen in de aarde mochten wroeten, en katten die lui in de vensterbank lagen. Maar de laatste jaren is de drukte zo chronisch dat het voelt als zo’n hamstermolentje waarin ik eindeloos aan het rennen ben, zonder vooruit te komen.
Het lijkt alsof ik altijd achter de feiten aanloop, nooit genoeg tijd heb om dingen echt goed te doen, en op die manier nauwelijks toekom aan de wezenlijke dingen in het leven.
