Ik houd een collectebus van Amnesty International omhoog in het centrum van Delft en knik uitnodigend naar voorbijgangers. Een jonge vrouw wendt snel haar blik af, een kale man schudt zijn hoofd en maakt een wegwerpgebaar.
‘Laat je niet ontmoedigen, blijf vrolijk kijken,’ zegt mijn meer ervaren collectepartner Leanne Oudshoorn. Ze staat een paar meter verderop en rammelt met het geld in haar collectebus. ‘Het gaat bij mij ook nog niet hard, ik heb hooguit 25 euro opgehaald.’
Mijn eigen bus schud ik liever niet. Er zitten om precies te zijn drie munten in, in totaal nog geen twee euro.
Al een halfuur ben ik aan het collecteren voor Amnesty International. Het is vrijwilligerswerk, maar voor mij niet alleen een kwestie van liefdadigheid: ik test vandaag ook mijn glimlach. De collecte is een soort wedstrijd tussen twee van mijn gezichtsuitdrukkingen. Gedurende het eerste uur probeer ik oprecht vriendelijk te kijken naar passanten, maar zonder iets te forceren. Later op de dag zal ik de geoefende glimlach inzetten die ik de afgelopen weken heb geperfectioneerd met tips van een in gezichtsuitdrukkingen gespecialiseerde wetenschapper en een ‘lachpsycholoog’. De grote vraag is met welke versie van mezelf ik meer geld zal ophalen. Leanne heeft
