Oud worden hoeft niet lang te duren. Op de Radboud Universiteit in Nijmegen is het een kwestie van tien minuten. Ik sta wijdbeens en strek mijn armen vooruit, zodat bewegingswetenschapper Miriam Reelick en gerontoloog Franka Bakker me een speciaal ouderdomspak kunnen aantrekken. Als ze straks klaar zijn, ben ik hoogbejaard.
Mijn veroudering begint met gewichtsgordels om mijn enkels (5 kilo) en polsen (2 kilo). Armen en benen optillen voelt daarna alsof ik me enorm fysiek heb uitgesloofd en nu spierpijn begin te krijgen. Een geluiddempende koptelefoon maakt me zo goed als doof; door bandages worden mijn knieën, ellebogen en handen stijf. Om mijn middel komt een gordel die 9,5 kilo weegt en dan krijg ik ook nog eens verzwaarde sandalen onder mijn normale schoenen. Die laatste maken me met hun verhoogde zool bovendien instabiel. Snel pak ik de wandelstok die al klaarlag, ik heb steun nodig.
Dit pak wordt gebruikt om het begrip voor ouderen te vergroten. In de zorgsector, maar ook in het bedrijfsleven. Na een paar uur in dit pak kwamen medewerkers van een bank op het idee een audio-optie toe te voegen aan pinautomaten. Een schrijfwarenfabrikant ontwikkelde pennen die makkelijker zijn vast te houden.
Alles voelt zwaar
Ik zit in het pak, nu moet ik Nijmegen in – de redactie heeft me als opdracht meegegeven een kledingstuk bij de Primark te kopen. Maar hoe kom ik in het centrum? Ik kan me slecht bewegen, en ken hier ook nog eens de weg niet. GoogleMaps ligt letterlijk buiten handbereik: mijn telefoon
