Waarom we belangrijk willen zijn voor anderen

Het was een moeizame periode, dat jaar waarin het niet goed ging tussen mij en de wereld. Ik had een burn-out; naar mijn geliefde werk gaan, lukte niet meer en de banden met mijn collega’s, familie en vrienden vervaagden. Ik voelde me minder verbonden met ze. En op straat ging ik dicht achter andere mensen lopen om maar door niemand te worden gezien.

Het was een schichtig bestaan, maar gelukkig had ik mijn tuin – die heerlijke oase aan het uiterste randje van Amsterdam die er altijd voor me is. Waar mijn ik als een veertje opgaat in het grotere geheel. Laat mij maar snoeien en zaaien, schoffelen en spitten, opbinden en koppen, aan rozen en geraniums ruiken, en het gaat vanzelf goed met me. Wat ik verwachtte, geschiedde: in de tuin bloeide wat in mij was kaalgeslagen voorzichtig weer op.

En toch, na verloop van tijd merkte ik dat er nog iets ontbrak. Het trieste idee bekroop me dat ik zoveel afstand had gecreëerd tot anderen dat ik minder belangrijk voor hen was geworden. Ik miste de verbondenheid. En laat dát nu net de motor zijn in een mensenleven, blijkt uit psychologisch onderzoek.