Terwijl Dirk maar doortimmerde aan hun woonboot, kapseisde de relatie

Iedereen die weleens een timmerman bezig heeft gezien, weet hoe bijzonder die zijn. Ze werken alleen, diep in gedachten verzonken. Diep in meditatie, beter gezegd.

Er staat een radio aan, maar dat ding dient vooral om anderen af te leiden. Zelf volgen timmermannen een innerlijk proces dat moet leiden tot een tafel, een raam of een dak, een proces dat geen onderbreking in de vorm van een praatje of zelfs maar een groet mag kennen. Alleen bruikbare elementen van de buitenwereld dringen tot hen door, zoals spijkers, waterpassen en lijm.

Welk proces zou Dirk volgen, de timmerman die tegenover me zit? En hoe past Christine daarin? Is ze de radio die anderen om de tuin moet leiden of is ze een spijker of de waterpas waarmee Dirk zijn doelen realiseert?

‘De mediator zei dat we bij jou moesten zijn om de communicatie te verbeteren,’ zegt Christine. Dirk zwijgt. Hij kijkt alsof hij water heeft zien branden. Grote ogen, de mond half geopend. This cannot be happening to me.

‘Dat is aardig van haar,’ zeg ik. ‘En waarover willen jullie communiceren?’

Christine kijkt naar Dirk, die volhardt in zijn vertwijfeld staren. ‘Hoe het verder moet met de kinderen. En met de boot,’ zegt ze.

Dit woord brengt Dirk tot leven. ‘Ik ben te lang in de tunnel gebleven,’ zegt hij. ‘Veel te lang. Maandenlang. ’s Avonds als ik thuiskwam van het werk. Elk weekend. Chris wilde leuke dingen doen met elkaar, en met de kinderen. Maar het moest af. Het móést af. Ik bleef in de tunnel tot het af was.’

Christine kijkt Dirk aan, en dan mij. Ze lacht verontschuldigend. ‘Ja, die boot,’ zegt ze. ‘Dirk werkte altijd aan onze woonboot. Hij denkt dat we daarom uit elkaar gaan.’

Nu staat de boot te koop, want scheiden is duur en je moet toch ergens wonen. Christine is financieel adviseur. Ze legt de situatie aan me uit tot twee cijfers achter de komma. Ze zegt niets over de reden dat ze uit elkaar gaan.

‘Goed dan,’ zeg ik. ‘Communiceren. Maar voordat jullie gaan communiceren, Christine, zul je eerst Dirk moeten overtuigen.’

Christine is een verstandige vrouw. Ze vraagt niet waarvan, of “hoezo, wat bedoel je?” Ze kijkt naar Dirk en naar mij en dan weer naar Dirk. ‘We gaan uit elkaar, Dirk,’ zegt ze. Ze is duidelijk gewend om haar emoties te controleren. ‘Ik hou niet meer van je. Het is afgelopen.’

Dirk luistert. Knikt. En dan kijkt hij om zich heen alsof hij mij, mijn spreekkamer, de hele wereld voor het eerst ziet. De meditatie is onderbroken. Het innerlijk proces dat moest leiden tot de perfecte huwelijksboot is zojuist piepend en knarsend tot stilstand gekomen.

Dirk kijkt naar Christine en ziet dat geen lijm hier meer gaat helpen.

‘Mag ik een keer alleen komen?’ vraagt hij dan aan mij. ‘Ik geloof dat ik wil leren om uit de tunnel te blijven.’