Sophie heeft anorexia: ‘Hulphond Pippa zorgt dat ik eet’

‘Ik was bijna dóód,’ zei ik tegen mijn psycholoog en ik heb een paar uur zitten huilen. Niet lang daarvoor was ik weer gaan eten. Maar daardoor voelde ik ook weer meer. Het drong opeens echt tot me door hoe slecht ik er al jaren aan toe was geweest.

Het begon allemaal toen ik een jaar of 10 was. De schoolarts constateerde dat ik een paar kilo zwaarder was dan mijn klasgenootjes. Niet zo gek, want ik was ook een kop groter, maar dat realiseerde ik me toen niet. Ik dacht dat ik dikker was, en wilde zijn zoals de anderen. Ik at een boterham minder, geen boter meer, dat soort kleine dingen. In mijn dagboek schreef ik hoe graag ik wilde afvallen.