‘Door mijn schuld leven mijn vrouw en kind niet meer’

‘De oorverdovende stilte in huis was misschien nog wel het ergste.’ De 33-jarige art director Jeff Olsen was gewend aan gezelligheid en gerommel in huis. Tot die dag in de paasvakantie. Het was rond één uur ’s middags toen hij met zijn vrouw Tamara en zijn zoontjes over de snelweg terugreed naar huis en in slaap viel. Met 120 kilometer per uur verloor hij de macht over het stuur. Opgeschrikt door opspattend grind en een gil van zijn vrouw, gaf hij een ruk aan het stuur waardoor de auto uit de bocht vloog en acht keer over de kop ging.

Jeff was even bewusteloos, toen hij bijkwam, lag hij op de vloer van de auto, onder het stuurwiel. In een waas hoorde hij zijn 7-jarige zoontje Spencer hysterisch huilen. Hij probeerde zich te bewegen om hem te helpen, maar bleek vastgepind en kon door het bloed niets zien en bijna niet ademen. ‘Behalve het huilen van Spencer, hoorde ik niks. Ik besefte op dat moment al dat mijn vrouw en ons zoontje Griffin van 1 dood waren.’

Kwellende vragen

Drie maanden later ontwaakte Jeff uit een coma. Zijn linkerbeen was geamputeerd, zijn rechter- met zes platen aan elkaar gezet. Tijdens het ongeluk braken ook zijn rug en ribbenkast, zijn longen waren geklapt en zijn maagstreek ernstig beschadigd. Het was een wonder dat hij nog leefde. Zijn vrouw en jongste zoon bleken inderdaad overleden. Spencer had het ongeval met een paar schrammen overleefd.

Op de intensive care kwelde Jeff zichzelf met vragen als: hoe heeft dit kunnen gebeuren? Was ik te moe, overwerkt? Maar het was toch vakantie? ‘Ik herhaalde voor mezelf ieder detail dat ik me kon herinneren. Waren er andere auto’s? Werd ik verblind? Maar er kwam geen passende verklaring behalve dat ik gewoon in slaap was gedoezeld.’ Jeff worstelde met schuldgevoelens. ‘Door mijn schuld leefden mijn vrouw en kind niet meer.’