‘Lang heb ik niet begrepen dat anderen mij niet net zo duidelijk konden lezen als ik hen. Ik weet in een oogopslag wat iemand voelt, wil, denkt en meestal ook grofweg waaruit dat voortkomt. Diegene hoeft daarvoor niet dichtbij te zijn, maar wel in mijn blikveld. Dat klinkt zweverig, maar is heel praktisch. Het is niet het lezen van gedachten, maar het oppikken en combineren van heel veel fysieke signalen.
Als kind heeft dat me geholpen om te overleven. Op de lagere school en middelbare school werd ik gepest, zeg maar lichamelijk en geestelijk mishandeld. Het was daarom voor mij noodzakelijk te weten welke kinderen een bedreiging vormden. Bovendien vochten ook mijn ouders thuis. Als enig kind ben je dan altijd aan het monitoren wie wat denkt en van plan is. Het wordt een tweede natuur misverstanden snel te ontleden en te neutraliseren.
Tot mijn 30ste, 35ste heb ik gedacht dat iedereen dit kon en deed, en ik begreep niet waarom mensen dan niet zagen wat er in mij omging. Ik mis nog steeds de behoefte mededelingen over mezelf te doen doordat ik ervan uitga dat alles wel aan me is af te lezen. Ik heb in de omgang met mensen geen woorden nodig. Integendeel, zodra ze spreken, zeggen ze doorgaans iets anders dan er te zien is.
Het is een vaardigheid die veel voordelen heeft – ik heb er mijn vak van gemaakt mensen te doorgronden en voor anderen begrijpelijk te maken – maar minstens zoveel nadelen. Hoe meer mensen, hoe meer signalen, hoe meer energie dit vraagt. Ik ga niet naar verjaardagen of feestjes want daarvan moet ik minstens een dag bijkomen.
Ik kan de grens tussen mij en anderen dan niet trekken. Ik ervaar hun opwinding, verdriet en zenuwen als de mijne en voel me – nog steeds – verantwoordelijk voor hun welbehagen.
Tegelijk zou ik het niet anders willen, ik wil open blijven staan want je kunt hiermee ook iets voor anderen betekenen. De historische figuren in mijn romans kampen vaak met hetzelfde. In mijn nieuwe roman Kolja geldt het zowel voor de hoofdfiguur, een doofstomme jongen, als voor Tsjaikovski, de componist. Diens gouvernante waarschuwde vroeger de kinderen die kwamen spelen: “Voorzichtig met Petja, het is een glazen kind.” Dat vind ik zo raak van haar. Van glas te zijn, zo voelt het. Minder vanwege de breekbaarheid dan vanwege de doorzichtigheid. Je kijkt dwars door het leven heen, dwars door de muren die mensen hebben opgetrokken.’
Kolja is verschenen bij De Arbeiderspers
Herkenbaar? Ontdek of je zelf ook hooggevoelig bent
Eén op de vijf mensen is geboren met een sensitief zenuwstelsel, dat sterker dan dat van anderen reageert op prikkels. Licht, geluid, maar ook emoties van anderen komen veel harder binnen. De door niet-hooggevoelige mensen gedomineerde samenleving bestempelt hen al snel als ‘verlegen’, ‘introvert’, en ‘overgevoelig’. Herken je dit? Doe de test ‘Ben je hooggevoelig?’
Leer beter omgaan met prikkels
Hoogsensitiviteit kan je kwetsbaar maken, maar het is ook een kracht. In de training ‘Hoogsensitviteit als kracht‘ leer je meer over hooggevoeligheid en ontdek je hoe je je grenzen herkent én bewaakt. Ook leer je wat je kunt doen om je bijzondere talenten tot bloei te brengen.
