Column Sterre van Leer: Rust roest

Ik lach mijn beleefde tweelingmoeder-in-de-supermarktglimlach. Ja, best druk inderdaad. En wat u nu niet eens ziet, beste mevrouw, is dat ik er thuis dus ook nog een van 16 heb. Die ’s nachts de ijskast leegeet en ’s morgens niet uit bed wil. Gaat u er maar rustig van uit dat het nog jaren duurt voor ik weer eens een intelligent boek lees, een mening heb over iets wat in de krant staat of mijn yogamat uitrol.

Maar dat zeg ik allemaal niet. Ook niet als ze quasi-meelevend vraagt: ‘Je komt zeker niet echt aan je rust toe?’

Nog niet eens zo lang geleden was het goed om het druk te hebben. Ledigheid was tenslotte des duivels oorkussen; wie iets omhanden had, bleef in elk geval van de straat. Rust roest. Later werd ‘drukdrukdruk’ het synoniem van succes; een haastige groet die geslaagde yuppen elkaar toeriepen in het voorbijhollen.
Maar ergens in de laatste tien, vijftien jaar is er iets veranderd. Hoe voller en hectischer ons leven werd, hoe groter het verlangen naar rust. En hoe groter het verlangen naar rust, hoe meer zelfhulpboeken en cursussen die ons het nut van een langzamer leven moesten bijbrengen.

Dat lijkt aardig gelukt. Stilte is een statussymbool geworden. Tegenwoordig hebben alleen sukkels het druk: echt maatschappelijk geslaagd ben je pas als je tussen al je succesmomentjes schijnbaar moeiteloos tijd weet vrij te maken voor een yogareisje naar Bali.

Nu moet er dus ook nog een stilteretraite of een cursus mindfulness in onze overvolle levens gepropt. Natuurlijk krijgen we het daar nog drukker van. Precies die tegenstelling boeide de Vlaamse filosoof Ignaas Devisch, die een boek schreef waarin hij onze rustzoekerij kritisch tegen het licht houdt. Koortsachtig streven naar balans heeft totaal geen zin, vindt Devisch. Al is het maar omdat al die onrust uit onszelf komt. En dat is maar goed ook, want rusteloosheid drijft de mensheid voort. De Taj Mahal was echt nooit gebouwd als we de hele dag onze ademhalingen zaten te tellen op een yogakleedje.

Voor prille tweelingouders is dat een welkome boodschap. Stop maar met zoeken naar rust; stort je liever in het volle leven. Ik wentel me dus in de quantumhoeveelheden liefde en okergele poep die het leven met een berg kleine meisjes met zich meebrengt. Ik fiets van werk naar huis, vul de ijskast voor de puber, gooi zijn sokken in de was en zijn wiet in de vuilnisbak. En als er eens een moment is dat iedereen tegelijk slaapt, dan geniet ik van de stilte. Heel even.