Quinten in quarantaine – deel 6: ‘Quinten neemt steeds meer ruimte in, ten koste van zijn zusje’

Zondag 3 mei

Zoë ligt onbedaarlijk te huilen in de armen van haar vader. Als ze na een halfuur eindelijk haar stem weer een beetje vindt, snikt ze: ‘Quinten zegt alleen maar gemene dingen tegen me. Ik word daar zo verdrietig van.’ Steven probeert haar te troosten. ‘Ik begrijp dat je je verdrietig voelt, schat’, sust hij. Het gaat op dit moment niet zo goed met Quinten en dan is hij niet op zijn best.’ Zoë huilt nog harder: ‘Ik vind het niet leuk dat het altijd over Quinten gaat. Jullie zijn altijd met hem bezig en luisteren nooit naar mij.’

Op scherp

Steven en ik huilen van binnen met haar mee. Het is waar, Zoë heeft helemaal gelijk. Het gáát ook bijna altijd om Quinten. Om zorgen dat er niet teveel geluid om hem heen wordt gemaakt. Opletten dat het niet te druk wordt – voor zijn welzijn. We zijn hem continu aan het ‘ondertitelen’. Begeleiden hem in zijn sociale interacties. Iedereen staat altijd op scherp om ervoor te zorgen dat hij ‘in het groen’ blijft gedurende de dag.

Nu door de coronacrisis van de ene op de andere dag alle structuur, zorg en begeleiding zijn weggevallen, is het code rood thuis. Steven en ik staan in de opperste staat van paraatheid, als het om Quinten gaat. Maar ondanks de structuur die we met strakke dagschema’s proberen vast te houden, wordt Quinten met de dag onhebbelijker. Hij is helemaal van slag en probeert met man en macht controle uit te oefenen op zijn omgeving, om zijn wereld overzichtelijker te maken. Hij snauwt en – als dat niet het gewenste effect heeft – schreeuwt: ‘Zoë, hou je mond!’, ‘Ga weg, Zoë, je stoort me!’ Quinten neemt steeds meer ruimte in, ten koste van zijn zusje.

Regenboogtaart

Ik neem Zoë van Steven over. ‘Het is lastig, hè’, zeg ik. ‘Weet je wat? Zullen wij samen morgen iets leuks gaan doen?’ Zoë snikt nog een keer en knikt voorzichtig ‘ja’. We spreken af een regenboogtaart te bakken, en ze lacht weer. Ook na emotionele regen komt zonneschijn.