Quinten in quarantaine – deel 11: Een nét niet explosieve verjaardag

Woensdag 20 mei

‘Mama, waarom heb ik geen natrium voor mijn verjaardag gekregen? Ik heb toch duidelijk gezegd dat ik natrium wilde hebben!’ Steven en ik kijken elkaar aan tussen het kapotgescheurde cadeaupapier. Een korte knik. Steven neemt het over: ‘Lieverd, natrium is nogal reactief. Als het met water in contact komt, ontbrandt het al.’ Quinten laat zich niet ontmoedigen. ‘Ja, dat is ook de reden waarom ik het wil hebben. Om proefjes mee te doen in mijn laboratorium. Als je het net op het juiste moment laat exploderen, kun je er de motor van een auto mee aandrijven.’

Steven probeert het nog een keer: ‘Zelfs in een laboratorium moet je natrium uiterst voorzichtig bewaren, namelijk in olie en afgesloten van lucht en water. Dus het is echt niet bedoeld voor kinderen. Dat is veel te gevaarlijk.’ Ik zie Quinten schakelen in zijn hoofd. Hij kan het even loslasten.

Handboor

Het is een thuisschooldag, dus wanneer school even later is begonnen, zingt de klas hem digitaal toe. Quinten geniet overduidelijk van de aandacht, maar maakt zich wel zorgen over de bandbreedte van het internet nu zoveel kinderen tegelijkertijd inloggen. ‘Én Quinten, wat heb je voor je verjaardag gekregen?’, vraagt de juf. ‘Een handboor’, antwoordt Quinten met zijn mond vol appel. Dat blijkt onverstaanbaar. ‘Een hangmat?’, vraagt ze. Opeens wordt Quinten verlegen. ‘Nee, een hándboor. Ik vraag altijd een beetje bijzondere verjaardagscadeaus.’

Ondertussen knippen we stukjes zoethout. Omdat de volgende schooldag op school nog een paar dagen duurt, hebben we besloten alle klasgenoten een traktatie op te sturen. Ik heb me er rot voor gezocht; er is bijna geen vraag naar dat ouderwetse snoepgoed. Met een gloednieuwe snoeischaar maken we de stokjes op maat voor verzending. Een bijzonder middagprogramma, al zeg ik zelf. Dit had ik niet kunnen bedenken voordat ik kinderen kreeg.

Natriumchloride

Die avond, tijdens zijn verjaardagsmaal, dollen we aan tafel. ‘Lieverd, wil je dan misschien wat natriumchloríde?’, vraag ik. Quinten slaakt een zucht en kijkt me aan met rollende ogen: ‘Mam, ik hoef écht geen keukenzout.’