Je hoeft echt niet perfect door de crisis

‘Als ik nou maar perfect werk, perfect leef, perfect zorg, dan kan ik het oordeel van anderen en (misschien nog belangrijker) het oordeel van mijzelf vòòr zijn. Dan kan ik voorkomen dat ik geraakt wordt, dat ik me kwetsbaar voel.’

Dat werkt natuurlijk niet.

Ik wéét dat.

Ik geef er lezingen over.

En opeens merk ik hoe sluipend dat werkt. Hoe ik een perfect plaatje aan het creëren ben van hoe ik door deze crisis kom, samen met mijn gezin, mijn dierbaren, mijn klanten. Want dit is het inzicht dat ik me vandaag, op dag 10 van deze sociale onthouding opeens realiseer. Wat ik vind dat ik zou moeten denken, doen en voelen ziet er heel anders uit dan mijn werkelijkheid op dit moment.

Ik vind dat ik dankbaar mag zijn dat ik een financiële buffer heb en de komende maanden geen zorgen hoef te hebben of ik nog te eten heb, zoals zoveel collega-ondernemers. De werkelijkheid is dat ik onmacht en zorg voel en frustratie over mijn spaargeld dat eigenlijk bestemd is voor het realiseren van de dromen van mijn kinderen.

Ik vind dat ik moet vertrouwen.

Dat er nieuwe kansen komen en dat het heus allemaal wel goed komt. Dat we nog niet weten hoe en wanneer precies, maar dat een diep vertrouwen in mijzelf en in het leven nu mijn richtsnoer dient te zijn. De werkelijkheid is dat ik me zorgen maak omdat mijn agenda leeg is geveegd en toekomstige projecten op losse schroeven staan en dat ik de verantwoordelijkheid als hoofdkostwinner voelbaar merk.

Ik vind dat ik deze lege tijd in mijn agenda goed moet gebruiken om al die projecten die op mijn lijstje staan eindelijk aan te pakken. Mijn promotie onderzoek een extra zetje geven. Die stapel boeken lezen. Die online training updaten. De werkelijkheid is dat ik het lastig vind om te focussen met alle afleiding om me heen. Met mijn gezin de hele dag thuis en niet te vergeten mijn nieuwsverslaving die de kop op steekt.

Ik vind dat ik in deze onbekende tijd een bijdrage te leveren heb aan mensen die worstelen met onzekerheid en kwetsbaarheid, omdat juist nú het werk dat ik doe behulpzaam kan zijn. Ik vind dat juist nu holding space belangrijk is en dat ik dat nu bij kan dragen. De werkelijkheid is dat ik al heel veel energie nodig heb om mijn eigen emoties onder ogen te kunnen zien, goed voor mijzelf te zorgen en daarin te zijn wie ik wil zijn en mijn waarden in de praktijk te brengen.

Ik vind dat deze periode van verplichte sociale onthouding roept om het gebruik van online mogelijkheid om connectie te maken en verbinding met elkaar te creëren en dat dit de beste kans ever is voor mij om al die mogelijkheden te onderzoeken en in te zetten. De werkelijkheid is dat online calls organiseren en de techniek daarvan beheersen extra stress en spanning toevoegt aan de stress die dit buiten-gewone leven met zich mee brengt.

Ik vind dat ik mijn best moet doen om met ons gezin structuur aan te brengen en rituelen te ontwikkelen, zodat we later terug kijken op deze bijzondere en warme tijd waarin we écht tijd hadden voor elkaar. Voor spelletjes, goede gesprekken, sàmen er het beste van maken. De werkelijkheid is dat we ongemakkelijke gesprekken voeren in ons gezin met pubers die hun eigen keuzes leren maken, die zelf al onzekerheid genoeg te dragen hadden zonder al deze extra ballast. Die zelf zoeken naar hoe zij fysiek én mentaal hun eigen gezondheid proberen te managen.

Ik vind zoveel van wat ik zou moeten denken, voelen en doen. En het helpt allemaal niet.

Ik wéét dat.

Ik geef er lezingen over.

You teach what you need to learn.

En nu leer ik ook weer hoe stevig die patronen in je systeem gaan zitten. En dat het hart-werk is om dat los te laten en nieuwe manieren aan te leren.

Zoals ademhalen. Zoals mijzelf toe staan te voelen dat ik onrustig word van gebrek aan duidelijkheid. Zoals me realiseren dat voor mijzelf zorgen vele malen moeilijker is dan voor anderen zorgen. Zoals me niet verliezen in het zorgelijke nieuws, maar óók niet in alle positieve energieke acties. Mijzelf toestemming te geven om even midden in deze storm te zitten die nog helemaal niet voelt als vertraging of pauze, maar als een wervelwind in mijn hoofd en mijn gevoel. Het is logisch. Het is oké dat dat nu op dit moment zo is. Ik hoef het niet op te lossen.

Ik hoef niet perfect door deze crisis heen.

Mijzelf blijven, dat is genoeg.