Hij heeft het over de begintijd dat hij als psychiater in Nederland werkte. Afkomstig uit een doktersgezin – vader en oom waren arts, zijn vier broers werken allen als arts in Suriname – schoolt hij zich op 35-jarige leeftijd om van bedrijfsarts tot psychiater, en vertrekt in 1991 uit Suriname om op het Nederlandse platteland te werken. Van Paramaribo naar de St. Fransiscushof in Raalte, bij Zwolle. ‘Als een echte gestichtspsychiater. Ik ben toen al die boerderijen afgegaan. Ik dacht: als de patiënten een weekend naar huis gaan, wil ik weten waar ze naar toe gaan. Ook al verstond ik ze eerst niet.’
Lijkt het beeld van een Surinamer die de boerderijen langsgaat eerst nogal surrealistisch, Jessurun ziet onverwachte parallellen tussen Raalte en Suriname. ‘Het leven was daar rustiger dan hier in Amsterdam, het past beter bij me. Gemoedelijker, flexibeler, losser. En net zoals in Suriname, tel je daar nog mee als dokter.’
Flexibiliteit is wat hij mist in de Hollandse cultuur. Regelmatig haalt hij voorbeelden aan van ‘agenda-trek-gedoe’, waarbij je met Nederlanders afspraken moet maken over dingen die je ook direct in een paar woorden zou kunnen afhandelen. Of het fenomeen dat je niet naar huis mag
