Ik mis Hillary Clinton, de Democrate die vorige keer het patroon verstoorde. Mannen slaan graag met de vuist op tafel, werpen een spottende blik op de ander of rechten de schouders, maar het haalt allemaal niks uit als ze tegenover een vrouw staan. Clinton maakte het hun moeilijk om krachtdadig over te komen zonder eruit te zien als misogyne bruten.
Maar deze keer, met uitsluitend mannen, is alles weer klaar en duidelijk. Het gaat weer gewoon om testosteron. Kandidaat Newt Gingrich kreeg een enorme opsteker in South Carolina nadat hij fors tegen een journalist was uitgevaren. De journalist stelde weliswaar een vraag over een vorig huwelijk van Gingrich, maar het ging vooral om de agressiviteit waarmee Gingrich de onpopulaire media aanpakte: ‘Ik vind het weerzinwekkend dat een presidentieel debat met zo’n vraag kan worden geopend!’ Wat een perfecte manier om van een pijnlijk onderwerp af te komen voor een man die tweemaal zijn zieke vrouw voor een jongere heeft laten vallen. Iedereen vond het prachtig, en Gingrich kreeg een staande ovatie.
Deze beloning voor vastberadenheid deed me denken aan de dierverzorger die elke dag slechts met de grootste angst een bavianenverblijf in durfde omdat de apen absoluut geen respect voor hem toonden. Ze trokken geregeld aan zijn hemd of haren. Totdat dezelfde man een keer het alfamannetje moest vangen voor de dierenarts. Met veel moeite en assistentie was hij in staat de aap in een net te krijgen. Met grote leren handschoenen en de inzet van een spuitje reed hij hem in een kruiwagen naar de ziekenboeg. Hiermee waren zijn problemen voorgoed opgelost. Iemand die hun leider zo had durven aanpakken werd door de apen als ongenaakbaar gezien.
Bij chimpansees zou dit niet zo goed werken, want chimps zijn niet zo snel met hun oordelen. Chimpanseemannen moeten zich voortdurend bewijzen en dat beseffen ze maar al te goed. Dus als een mannelijke chimp gewond of ziek is, zal hij zich van de rest afzonderen om weer op krachten te komen, maar op bepaalde momenten opduiken om een spectaculaire vertoning van kracht en energie te geven. Als dat voorbij is, trekt hij zich weer snel terug. Zo blijft de illusie bestaan dat de baas er nog wat van kan, een beetje zoals het Kremlin vroeger halfdode leiders naar het podium loodste zodat iedereen kon zien hoe goed ze nog ter been waren. Alle politiek, ook de menselijke, draait rond lichaamstaal.
Let bij de Amerikaanse verkiezingen dus maar niet op wat de kandidaten uitkramen. Iedereen die in 1960 het radiodebat tussen Nixon en Kennedy had gehoord, verklaarde Nixon tot winnaar. Gelukkig voor Kennedy was dit het allereerste debat dat ook op televisie werd uitgezonden. Kennedy’s lichaamstaal was overtuigender. Hij won.
