‘Ik heb niets anders meer dan dit moment’

Ik was iemand die altijd vooruitkeek. Ik begreep weinig van mensen die pijn uit hun verleden opzoeken. Dan dacht ik altijd: ben je daar nou nog mee bezig? Leef! Tot op zekere hoogte voel ik dat nog steeds zo.

Wat brengt het me als ik nu vol in mijn verdriet duik over wat me allemaal nog zal worden ontnomen? Dan neem ik mezelf eigenlijk ook al het heden af.

Mijn baan, gezondheid en energie heb ik ingeleverd, maar ik ben nog steeds moeder, vriendin, mens, ik kan genieten. Dat wil ik niet laten overschaduwen. Maar het is een moeilijke balans. Want tegelijkertijd moet ik onder ogen zien dat ik dit keer niet meer beter word.