‘Nog steeds zegt dat stemmetje in mijn hoofd: je verdient dit niet’

‘Laatst stond ik op een première tussen twee gesprekken door even alleen. Dan word ik zelfbewust: zien mensen dat? Niet je telefoon pakken, dat ziet er zielig uit.

Voor mijn werk is het belangrijk om naar premières te gaan, maar ik moet daarvoor wel iets overwinnen: de angst dat niemand me ziet staan.

Als kind ben ik veel gepest. Daardoor heb ik een sociale angststoornis ontwikkeld. Ik ben altijd bang dat mensen me niet mogen of dat ik er niet bij hoor, vooral in een nieuwe groep.

Op de basisschool was ik een buitenstaander. Er was steeds iets anders: kinderen vonden mijn high waisted jeans stom, mijn neus te groot of mijn haar lelijk. Heel eenzaam.

Op de jeugdtheaterschool voelde ik me, als enige zwarte meisje, anders en angstig. Maar op het podium voelde ik me geweldig, daar kende ik geen angst. De eerste keer speelde ik een robot. Mensen lachten en ik bloeide helemaal op. Mijn personage had een harde stem, durfde zichzelf wél neer te zetten.

Op de mbo-theaterschool heb ik voor het eerst gedeeld hoe bang ik was om open te zijn over het feit dat ik moeilijk kon klaarkomen. Dat vind ik een van de kwetsbaarste dingen die je kunt bespreken en precies daarom deed ik het: enger kan bijna niet.

Het werkte superbevrijdend, want ik merkte dat mijn klasgenoten me niet veroordeelden. Dat gaf me kracht om ook andere angsten te delen.

Toch voelde ik me op mijn vervolgopleiding in Arnhem opnieuw buitengesloten. Het was een selffulfilling prophecy: je bent zo bang dat anderen je niet accepteren, dat je je automatisch schichtig gaat gedragen.

In therapie werd ik me meer bewust van mijn denkpatronen.’ ‘Mijn psycholoog leerde me het concept “nivea”: niet invullen voor een ander. Ik kan wel denken dat anderen me niet goed genoeg vinden, maar klopt dat ook?

Sinds een jaar maak ik deel uit van het Internationaal Theater Amsterdam. Ik vind het daar geweldig, maar tijdens repetities heb ik soms last van een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Ze vinden me geen goede actrice. Ik verdien mijn plek niet bij zo’n prestigieus gezelschap.”

Gelukkig schaam ik me niet meer voor mijn angst, waardoor ik het nu gewoon zeg als ik erdoor word overvallen. Mensen vinden dat dapper. En het heeft me zelfs iets opgeleverd: mijn voorstelling Stamboom monologen is heel persoonlijk. Ik ben er ongelooflijk trots op. Mijn kwetsbaarheid is nu mijn kracht.’