De dood van je kind: ‘Niets zal ooit nog hetzelfde zijn’

‘Tegen middernacht stroomde ons huis vol met vrienden en familie. En hoe kapot ik ook was, op de een of andere manier had ik toen al heel sterk het besef: ik wil hier niet aan onderdoor gaan. Ik wil over tien jaar niet alleen nog die moeder zijn die toen dat kind verloren heeft. Dus zei ik diezelfde nacht nog tegen mijn zakenpartner en goede vriend Willem, die psycholoog is: “Beloof dat je me waarschuwt als ik gekke dingen ga doen.”’

En het is gelukt, vertelt Truus Rütter (59) op een zonnige zomerdag in de gezellige woonkamer van haar Noord-Limburgse huis. Ze is geen ‘gekke dingen’ gaan doen. Zestien jaar na het overlijden van haar zoon is ze een goedlachse vrouw met een stevig huwelijk, een bloeiend eigen bedrijf en een actief sociaal leven.

Op het tv-meubel brandt een kaarsje, naast een fotolijstje met twee portretten. ‘Kijk, onze Ruud, kort voor het ongeluk,’ zegt ze terwijl ze het lijstje oppakt. Een vriendelijk pubergezicht lacht de kijker toe. De foto ernaast is duidelijk nieuwer. Dochter Barbara, drie jaar na Ruud geboren maar inmiddels bijna dertig. Van haar is telkens een nieuw portret in het lijstje geplaatst. Zíjn portret zal nooit meer veranderen.