‘Meisje! Meisje!’ De mevrouw uit het appartement met tuinkabouters voor de deur komt naar me toe over het buurtplein, haar hand in de lucht om me staande te houden. Haar jas hangt open en als ze eenmaal voor me staat, is haar blik monsterend. ‘Ja, die wil ik.’ Ik kijk naar beneden, naar mijn shirt en mijn schoenen. Ziet ze me aan voor verkoopster in een winkel? En wil ze dan iets wat ik aanheb? ‘Ja, die,’ zegt ze nog eens stellig. Ik geef haar maar een glimlach. Ze geeft een glimlach terug. En steekt haar bibberende hand uit, die ik gewoon aanpak, om een eindje met haar op te lopen door de wijk.
Die wijk is de Hogeweyk, een buurt met 23 woningen voor dementerende ouderen. De halve internationale pers wordt er de laatste maanden rondgeleid, van de Duitse tv-zender zdf tot het Amerikaanse cnn, omdat deze wijk in Weesp wordt betiteld als een revolutie in de dementiezorg. Een zorg waaraan de behoefte enorm toeneemt: het aantal dementerenden zal in 2030 wereldwijd zijn verdubbeld, en in 2050 verdrievoudigd.
Toch doet de instelling achter de Hogeweyk wat ze al sinds 1993 doet, en wat inmiddels veel zorginstellingen beogen:
