‘Mijn vrouw en ik zijn echte vriendinnen’

Transgenderisme beslaat het grijze gebied tussen man en vrouw. Of het een transitievorm is of een eindstation, daar ben ik nog niet uit, maar ik heb de “mengeling— volledig geaccepteerd. Mijn gezicht en geslachtsdeel zijn mannelijk, verder ben ik vrouw. Mijn lichaamsbouw bijvoorbeeld; ik heb geen borsten, maar wel slanke polsjes en schoenmaat 39. Ook mijn huid voelt vrouwelijk en zacht. Zonder uitzondering wordt mij verteld dat ik aanvoel als een vrouw. Van binnen voel ik me ook zo. Het is moeilijk uit te leggen waar dat precies in zit, maar de belevingswereld van mannen is mij totaal vreemd. Ik identificeer me met vrouwen, dat is altijd zo geweest. Ik weet nog hoe ik als veertienjarige in de pauze met twee meisjes buiten stond. Ik keek om me heen en dacht: Goh, we zijn de enige meisjes hier! Dat er iets niet klopte, heb ik dus altijd geweten. Toch heeft het jaren geduurd voor ik actief aan de gang ben gegaan met dat gevoel.

Op mijn 47ste besefte ik dat ik nog steeds niet wist wie ik was. Ik voelde me zeker geen man, maar als ik in de spiegel keek, zag ik ook geen vrouw. In mijn tienerjaren had een