Een moeilijke jeugd leidt tot latere problemen, dat weet iedereen. Groot is dan ook de schok die de gerespecteerde Amerikaanse psycholoog Martin Seligman teweegbrengt, als hij beweert dat de jeugd helemaal niet zulke heftige littekens achterlaat als wij altijd denken. In zijn meest recente boek, Gelukkig zijn kun je leren, schrijft hij dat er weinig tot geen bewijs voor is dat een slechte jeugd door bijvoorbeeld de dood van een ouder, scheiding, mishandeling en verwaarlozing destructieve effecten heeft op het volwassen leven.
Bevrijd jezelf van oude pijn
- Ontdek hoe oude ervaringen nu nog meespelen in je keuzes en gedrag
- Verwerk je mentale pijn met bewezen effectieve technieken
- Ervaar meer innerlijke rust, zelfvertrouwen en vrijheid
69,-
Zelf kan ik erover meepraten. De ergste gebeurtenissen op een rijtje (de mooie herinneringen laat ik voor het verhaal even weg): mijn moeder was regelmatig psychotisch en moest dan worden opgenomen; mijn vader overleed toen ik zes jaar was; mijn broer en zus verlieten al heel vroeg het huis; mijn moeder ontwikkelde een voorkeur voor alcoholverslaafde en schizofrene mannen.
Kortom, stof genoeg voor wat serieuze jeugdtrauma’s, dacht ik zo. Vanaf mijn achttiende zat ik dan ook min of meer te wachten op het moment dat die trauma’s zouden bovenkomen. Er zou absoluut een moment komen dat ik ‘ergens tegenaan zou lopen’, zoals dat werd genoemd. Ik stelde me zo voor dat ik dan overmand zou worden
