Artiest met podiumangst

Menigmaal stond zanger Peter Douglas (60) achter het doek te hyperventileren. Hij zocht professionele hulp.
‘Het begon op de sterfdag van Frank Sinatra, nu twintig jaar geleden. Ik werd gebeld met de mededeling dat hij dood was. Op dat moment gebeurde er iets in mij, een soort knak in mijn hoofd. Misschien van de emotie, ik weet het niet. Die avond had ik een optreden bij de Dinnershow in Studio 21 en durfde ik het podium niet op. En ik zou daar nog tweehonderd shows doen!
Vanaf dat moment liep ik ’s middags al rond met zweethanden. Eten lukte niet. Eenmaal in de studio sloot ik me op in de kleedkamer. Twintig minuten van tevoren tikte iemand op de deur: “Douglas, je moet zo op.”

“Ik ga niet!” riep ik dan terug.
Ze moesten me echt de kleedkamer uit praten. De emmers stonden voor me klaar – overgeven luchtte een beetje op, maar niet genoeg. Als ik werd aangekondigd – “Dames en heren, hier is Peter Douglas” – dan stond ik achter het doek te hyperventileren. Na een paar regels zingen was het over, maar het volgende optreden was het weer net zo erg. Een hel was het.
Ik vermoed dat de wortels van mijn plankenkoorts in mijn jeugd liggen. Mijn vader zei altijd dat ik niets kon, dat het nooit wat met me zou worden. Dat is in mijn systeem gaan zitten en heeft me onzeker gemaakt.

Na vier jaar podiumvrees ging die over in gezonde spanning. Misschien door een combinatie van professionele hulp en het feit dat ik mezelf bij de kladden heb gepakt. Wat ook kan meespelen, is dat ik ADHD bleek te hebben. Sinds ik daar pilletjes voor slik, is het veel rustiger in mijn hoofd. Alleen als ik aan Studio 21 denk, voel ik het weer. Terwijl ik nu voor veel grotere zalen speel, blijft dat een trigger. En tóch wil ik daar weer optreden. Dat zou ik echt als een overwinning op mezelf ervaren.’

Lees de verhalen van de andere artiesten.

Vind je deze video leuk? Abonneer je op ons YouTube-kanaal, er volgen nog veel meer video’s.