Liefdeslessen voor singles

Elk jaar met oud en nieuw roepen mijn vrienden dat ze echt en heus een leuke man voor me gaan vinden. Zoals dat gaat met goede voornemens blijft het bij een dronken belofte.

Ik heb driftig geëxperimenteerd met datingsites en vond er zelfs een grote liefde. Nooit eerder voelde ik me zo snel op mijn gemak bij een man.

Na zes gelukkige maanden viel hij dood van zijn fiets, zomaar. Dat klinkt dramatisch, en dat was het ook. Maar de tijd dat ik op zoek was naar een exacte kopie van hem ligt achter me.

Waarom wil het dan toch niet lukken in de liefde? De laatste jaren bekruipt me het angstige gevoel dat ik onzichtbaar ben voor de andere sekse – afgezien van de getrouwde vader van drie die al jaren strategisch om mijn huis cirkelt met zijn golden retriever.

Gezien de deplorabele staat van mijn liefdesleven én mijn leeftijd (42) ben ik misschien wel de ideale kandidaat voor de workshop ‘Van een naar twee’ van coach Nicole Vening. Die geeft ze in het idyllische gehucht Borgo Belfiore, boven op een heuvel in de Italiaanse streek Le Marche.

Samen met drie andere single vrouwen die ook een paar liefdeslessen nodig hebben, logeer ik een week in een smaakvol, klein appartementencomplex. Vijftien oude olijfbomen herinneren hier aan de tijd dat de olijfpers in een van de bijgebouwen door een ezeltje werd aangedreven.

Oppepper in de liefde

Nicole Vening, een voormalig manager in het bank- en hotelwezen, gooide in 2009 het roer drastisch om. Als trainer en coach begeleidt ze tegenwoordig hoogopgeleide mensen uit het bedrijfsleven bij positieve veranderingen op de werkvloer.

Tijdens haar trainingen merkte ze dat veel van haar vrouwelijke klanten ook wel wat hulp in de liefde kunnen gebruiken. ‘Vrouwen zijn altijd bezig met de behoeften van anderen, ze willen het de hele wereld naar de zin maken.

Hun eigen behoefte aan liefde laten ze versloffen.’ Eeuwig zonde, vindt ze. ‘Ik besloot dat ik die sterke vrouwen een oppepper in de liefde wilde geven.’

En zo ontstond ‘Van een naar twee’. Liefdeslessen waarin ze single vrouwen van 28 tot 50 jaar aan een concreet actieplan helpt om de liefde van hun leven te vinden. Vening gebruikt daarbij dezelfde positieve strategie die ze inzet bij haar loopbaancoaching.

‘Als je vastloopt op je werk ben je geneigd om te gaan wroeten in je ellende. Dat heeft geen enkele zin, je komt alleen maar dieper in de put. Je moet het omdraaien. Wat zijn je talenten, waar droomde je vroeger van, hoe ziet je ideale baan eruit? Die vragen kun je ook loslaten op je privéleven. Zodra je weet waar je sterke punten liggen, komt er beweging.’

Liefdeslessen

Ze begon met stoomcursussen in Nederland, maar om het nog beter aan te pakken besloot ze vrouwen tijdelijk weg te halen uit hun drukke dagelijkse bestaan. Borgo Belfiore bleek een ideale plek voor haar liefdeslessen.

Venings vader en stiefmoeder kochten het complex in het dorp Montefortino in 2004 en lieten het compleet renoveren met behoud van de klassieke uitstraling.

Tijdens een intakegesprek ruim voor het vertrek strooide Vening met ontmoedigende weetjes over de liefde. Single mannen van jouw leeftijd blijven nooit lang vrijgezel, betoogde ze.

De stoere exemplaren doen het goed bij vrouwen van eind twintig, de wat zachtere mannen verdwijnen snel onder de vleugels van moederlijke types.

Vergeet online dating: de kans dat je daar een grote liefde vindt is uitermate klein, omdat de meeste profielen een veel te rooskleurig beeld schetsen. Die spontane levensgenieter is in werkelijkheid maar al te vaak een saaie bankhanger.

Wat dan wél de weg is naar succes in de liefde? Volgens ‘Van een naar twee’ is dat je persoonlijke netwerk. Je vrienden, collega’s en familie kennen je tenslotte het best en zullen je niet snel opzadelen met een complete miskleun.

Hoe je dat netwerk zo goed mogelijk inzet, dat gaan we deze week in Italië leren. Voor vertrek moet ik ‘waarderingsgesprekken’ voeren met mijn vrienden waarin ik ze het hemd van het lijf vraag. De bedoeling is dat ik meer inzicht krijg in hoe anderen me zien.

Het goede nieuws: ze vinden me lief en loyaal en zien weinig obstakels in de liefde. Het slechte: niemand heeft een leuke vrijgezel in de aanbieding. ‘Als ik er een wist had ik hem natuurlijk allang jouw kant op gestuurd,’ roept een vriendin beledigd.

Wat doe ik hier eigenlijk?

In Italië krijgen we een dag de tijd om de prachtige omgeving op ons in te laten werken. De volgende ochtend gaan we aan de slag. IJzig vroeg word ik wakker en duw de luiken voor het raam van de riante slaapkamer opzij.

Het uitzicht op de zonsopgang achter de met groene lappendekens bedekte heuvels is adembenemend. De eerste oppepper is binnen.

Gewapend met grote kannen koffie ploffen we neer op de twee banken in de kale cursusruimte. In deze zakelijke setting gaan Nicole Vening en haar secondante Noël de Rooij dus liefdeslessen verzorgen? Ik kan me er niets bij voorstellen.

Was het niet praktischer geweest om ons een fijne selectie mannen te serveren in plaats van een flip-overbord? Wat doe ik hier eigenlijk?

Ik meen diezelfde gedachte op de gezichten van mijn medecursisten te lezen. Maar dan steekt Noël de Rooij van wal. ‘Hier kruisen de wegen van zes vrouwen. In deze kamer is een enorme hoeveelheid levenservaring aanwezig. Put uit die bron.’ Vening doet er een schepje bovenop: ‘De komende dagen gaan jullie het beste van jezelf ontdekken op het mooiste plekje van Italië.’

Wat wil je?

Appreciative inquiry, de waarderende benadering, is de kurk waarop deze liefdeslessen drijven. Het is een talentgerichte methode die werd ontwikkeld door de Amerikaanse organisatiepsycholoog David L. Cooperrider.

Ze wordt vooral toegepast bij trainingen in het bedrijfsleven en in de hulpverlening. Als je een organisatieverandering wilt teweegbrengen, luidt de basisgedachte, dan moet je focussen op positieve ervaringen in plaats van te blijven roeren in wat er is misgegaan. Nog simpeler gezegd: wat wil je wel, in plaats van wat wil je niet?

De methode is volgens Vening ook prima geschikt om je liefdesleven een positieve draai te geven. Ook wij hoeven niet in ons verleden te wroeten naar narigheid, maar moeten de zaak positief benaderen. Waar word je vrolijk van, en waar ging het goed? Als we de inhoud van onze rugzak zo bekijken kunnen we er mooie liefdeservaringen uit halen.

De wisselwerking tussen de cursisten is belangrijk. Op grote witte vellen moeten we onze eerste indrukken van de andere drie samenvatten. Tien minuten later hebben we allemaal achttien – soms pittige – steekwoorden.

Oei, ik kom over als een materialistisch gadget-type. Gelukkig zien mijn medecursisten me ook als zorgzaam, goed gekleed en slim. Niet sprankelend was een van mijn eerste indrukken van medecursist Andrea. Tot mijn schrik barst ze juist bij die opmerking in huilen uit.

Ze voelt zich ook helemaal niet sprankelend, snikt ze. Ik voel me schuldig maar vind het ook mooi dat we dit soort dingen tegen elkaar kunnen zeggen. Er gaat een bijzondere band tussen jullie ontstaan, had Vening voorspeld. Ik verbaas me over de snelheid waarmee ze gelijk krijgt.

Gefrituurde lavendel

Het steile buitenterrein van Borgo Belfiore lijkt gemaakt voor de cursus. Overal zijn heerlijke plekjes om je even terug te trekken om aan een opdracht te werken: een hangmat tussen de naaldbomen, een zitje tussen de olijfbomen, ligstoelen verscholen in het groen. Na vier uur analyseren, praten en feedback geven voelt het alsof mijn hoofd uit elkaar barst.

Gelukkig is het juist op dat moment tijd om aan te schuiven voor de zalige lunch die de vrije middag inluidt. Het evenwicht tussen werk en spelen is dik in orde. Vanmiddag strand, morgen shoppen, en de vader van Nicole belooft ons een spannend nachtelijk bezoek aan een begraafplaats vol lichtjes.

Deelname is vrijblijvend; heb je bij nader inzien geen zin, dan blijf je lekker op Borgo Belfiore. Tijdens de vier cursusdagen dineren we ’thuis’. De gastheer en gastvrouw serveren in hoog tempo heerlijke gerechten: ravioli in salieboter, kalkoen in citroensaus en – verrassend – gefrituurde lavendel.

Op dag twee gaan we op zoek naar ‘Jij op je best’, kondigen onze liefdescoaches monter aan. We moeten onze ‘authentieke ik’ zo creatief mogelijk verbeelden, in een gedichtje, een lied of een tekening.

Mijn nekharen veren op. Mijn authentieke ik? Hier heb ik helemaal niets mee. Bovendien kan ik niet tekenen, en een liedje zingen kan ik mijn medecursisten echt niet aandoen.

Een angsthaas in de liefde

Buiten, onder de pruimenboom, probeer ik de inzichten die ik heb opgedaan samen te vatten. Ik ben een durfal, bedenk ik. Op rondreis in Thailand ben ik degene die aan een liaan van tien meter hoogte in het water springt terwijl mijn tienerzoon trots toekijkt.

Op het gebied van de liefde is dat wel even anders. Zodra een man interesse toont, vertoon ik vluchtgedrag: o help, hij vindt me vast niet echt leuk.

Lef in het leven, maar een angsthaas in de liefde. Mijn ‘authentieke ik’ zou daar veel handiger mee omgaan. Ik teken een hoge duikplank, een groot hart dat beneden in het water dobbert, en een poppetje dat onverschrokken de diepte in springt.

Even later presenteer ik mijn creatie vol vuur aan mijn cursusgenoten en zij doen hetzelfde. Het gedicht van Andrea maakt ons allemaal even stil.

Na dagen van kringgesprekken, discussies, vriendelijke feedback en een enkele traan gaan we op cursusdag drie letterlijk dromen. In de ochtendzon strekken we ons uit op de tribune van het openluchttheatertje tegen de helling van Borgo Belfiore.

De kalme stem van Nicole voert ons mee naar ons eigen bed, waar we ontwaken naast de man van onze dromen. ‘En dan… de kus.’ Het lukt me niet om me mee te laten voeren in de fantasie. Maar ach, wat maakt het uit, ontspannend is het wel.

Verkwikt staan we op voor de sessie ‘Wat wil je nu echt in een relatie?’ Aan het eind van deze dag moeten we een ‘helder en realistisch partnerprofiel’ in elkaar hebben geknutseld, waarmee we straks ons netwerk haarfijn uit kunnen leggen wat we in een relatie zoeken.

Droomman

Onbeschaamd een hele week met jezelf bezig zijn is een ongekende luxe. Langzaam raak ik bevangen door een wonderlijk gevoel van euforie – opgeladen, klaar voor de strijd. Ik ben niet de enige, merk ik. Ook de andere vrouwen lijken opgefleurd door de liefdeslessen.

Als toetje gaan we in duo’s aan de wandel met een coach om onze droomman tot leven te wekken. Deze ‘droomfase’, is een beslissende stap in de ‘waarderende benadering’-aanpak.

Het is de bedoeling dat we een beeld scheppen van hoe ons liefdesleven eruitziet als het helemaal perfect is. Wandelen maakt dat je minder door bijzaken wordt afgeleid, legt Vening uit. Daardoor krijg je helderder voor ogen wat je echte hartenwens is.

De coaches zetten de pas erin. ‘Ik kom je over een jaar tegen, hoe ziet je leven eruit?’ vraagt De Rooij. Op de cadans van onze voeten laat ik mijn fantasie de vrije loop. Binnen de kortste keren heb ik een prachtige romance gefabriceerd met een avontuurlijke natuurfotograaf.

Andrea, die me moet observeren, komt niet meer bij van de pret. ‘Je leek wel echt verliefd.’ Op de terugweg mag ik haar bestuderen terwijl ze losgaat over een goedgeklede zielsverwant die ze via haar werk heeft ontmoet. Ik zie hoe ze steeds meer rechtop gaat lopen.

In de cursusruimte haalt Vening ons terug naar de werkelijkheid. ‘Hoe concreter hoe beter,’ houdt ze ons voor. Maak een actieplan, bedenk waar je over een jaar wilt zijn; als je dat niet doet, komt je doel niet dichterbij.

Met de opdracht om op vastgestelde tijden bewust stil te staan bij de inzichten die we hier hebben opgedaan en ons netwerk doelgericht in te zetten, zijn de liefdeslessen ten einde. De laatste twee dagen van deze vakantie-plus mogen we schaamteloos vakantievieren.

We worden niet zomaar losgelaten; het komende jaar krijgen we nog twee persoonlijke gesprekken waarin we samen met de coach de balans opmaken en ze ons waar nodig een extra duwtje in de juiste richting zal geven.

Liefdesblinde vrouwen

Eenmaal thuis na de liefdeslessen weet ik het opgeladen vrolijke gevoel ondanks mijn drukke werkschema aardig vast te houden. Ik blijf minder hangen in de gedachte dat er iets mis met me is en ik voel me positiever.

Hoe ik mijn netwerk effectief ga inzetten, dat weet ik nog even niet, maar ik durf nu wel toe te geven dat ik verdrietig kan zijn over het gemis van een partner. ‘Dat wist ik helemaal niet,’ zegt een vriendin verbaasd. ‘Je komt namelijk altijd zo stoer en sterk over.’

Met een brede glimlach denk ik terug aan de avond dat ik in Italië na een diner op een idyllisch dorpsplein de wind van voren kreeg van Edith. ‘Zag je die man niet, hij kreeg bijna een nekhernia van je!’

Mijn medecursisten besloten unaniem dat ik rijp was voor de vervolgcursus voor liefdesblinde vrouwen. Hoe grappig ook, ik had die man dus echt niet gezien. Voortaan houd ik mijn ogen in ieder geval wijd open.

Naschrift van de redactie: Rivka heeft inmiddels een relatie. De netwerkaanpak heeft gewerkt: een vriendin stelde haar voor aan de man met wie ze nu samen is.