Lang leve de werkstress

Ze had ook gewoon naar haar werk kunnen gaan vandaag. Die stapel verslagen proberen weg te werken voor het weekend. Doorbuffelen, zoals altijd. Maar ze zat hier – op een vrijdag, in een zaaltje in Zaltbommel. Om te leren hoe het anders kon. Want minder druk zou haar baan vast niet worden, had ze bedacht, maar misschien kon ze wel leren om er minder gestrest van te raken. ‘Alleen al dat ik hier zit is dus acht uur winst.’

Hij wilde al langer een professionele training volgen, maar durfde er niet om te vragen. Moeilijke tijden, krappe budgetten, niet echt het moment om over je persoonlijke ontwikkeling te beginnen. Maar nu hij had gemerkt wat één ochtendworkshop hem al opleverde, ging hij de kwestie toch nog eens aansnijden bij de baas. ’s Middags stond de workshop assertiviteit op het programma – kon-ie mooi oefenen.

Bijna honderd lezers kwamen af op de de eerste workshopdag van Psychologie Magazine en trainingsbureau Schouten & Nelissen, afgelopen vrijdag. Dat verraste ons niet, want het was een sterk programma (samengesteld door de ervaren collega’s van S&N, dus ik zeg dit zonder op te scheppen) voor de prijs van een avondje uit (en dat is best bijzonder in dit genre). Wat ons wél verraste, was dat zoveel deelnemers al bij de lunch vroegen wanneer de volgende workshopdag zou zijn. Omdat het zo lastig kiezen was uit de thema’s die parallel werden aangeboden. Konden we het programma niet gewoon herhalen, binnenkort?

Assertiviteit, timemanagement, omgaan met belemmerende gedachten, mindfulness, werken vanuit je kerntalenten: het bleken nuttige vaardigheden om mee te oefenen. En al was het dagthema ‘Lang leve de werkstress’ (positieve psychologie voor de werkvloer), de inzichten uit de workshops bleken ook heel goed privé toepasbaar. Dat je je hoofd moet gebruiken om na te denken, bijvoorbeeld, en niet om dingen in te bewaren. Dat een korte ademmeditatie meteen effect heeft. Of dat lastige emoties pas wegebben als je ze eerst durft toe te laten.

Bovendien bleek het oefenen in kleine groepjes verrassend veel op te leveren in tweeënhalf uur. ‘Het vliegtuigeffect’, noemde een van mijn medecursisten dat: de aangename openhartigheid tussen onbekenden die elkaar daarna nooit meer zullen zien, ‘zoals je tijdens een vliegreis ook zo lekker kunt leeglopen over je scheiding.’ Met hetzelfde gemak deelden we nu lastige situaties uit ons werkende leven en gaven elkaar eerlijke feedback.

Voor ons als redactie is zo’n dag een feestje. Het spannende imago van de journalistiek ten spijt brengen wij tenslotte de meeste uren binnen door, met een leeg beeldscherm voor ons en het hijgende deadlinemonster achter ons (inderdaad, wij zijn ook niet onbekend met het fenomeen werkstress). Ons publiek ontmoeten we doorgaans alleen op Facebook of in het brievenbakje. Om dan zomaar honderd tevreden lezers te spreken bij een linzensalade en een broodje, en ze uit te horen over wat ze bezighoudt, is een zeldzame luxe – acht uur winst, inderdaad.

Zo gauw er een datum is voor de tweede aflevering hoort u het. Want dat we graag op herhaling willen, spreekt voor zich. Omdat er nog heel veel te leren valt (ook wij staken weer wat op). En omdat het een heel prettig gevoel geeft om honderd mensen opgeladen naar huis te zien gaan na een goed bestede vrijdag. Een vrijdag waarna de maandag anders zal zijn. Minder gejaagd. En met af en toe een adempauze.