AUTOMUTILATIE
‘Ik doe het als ik boos ben, of ruzie heb, of me verdrietig voel. Gisteravond had ik ruzie met mijn moeder. Ik werd naar boven gestuurd en was nogal van streek. Dan pak ik een mes en snij ik in m’n polsen. De eerste keren deed het ontzettende pijn, maar nu vind ik het helemaal niet moeilijk meer. Meestal snijd ik meerdere keren op één plaats, dan voel je de pijn niet meer. Voordat ik in m’n polsen snijd, ben ik druk en agressief. Daarna voel ik me heel rustig en kalm. Het voelt heel goed als ik al het bloed eruit zie stromen. Voor een tijdje zie ik het als uitweg. Ik weet wel dat het slecht is, ik durf het ook tegen niemand te zeggen. Mensen vragen vaak wat ik met mijn pols heb, als ik weer eens verband of heel veel pleisters draag. Ik moet er vaak om liegen.’ Chloe (15) – niet haar echte naam – is niet de enige die doet aan zelfbeschadiging. De schattingen lopen uiteen van 0,75 tot 5 procent van de bevolking. Het zijn mensen die zichzelf snijden, sigaretten op zichzelf uitdrukken of bijvoorbeeld giftige stoffen drinken.
Onder jongeren lijkt zelfbeschadiging of automutilatie steeds
