Jong en een burn-out 5: Op zoek naar een uitdaging

‘Ik heb ontdekt dat de manier waarop ik het nu doe gewoon niet werkt voor mij. De rust is fijn, maar ik heb het hier thuis wel gezien na een jaar.’

In februari 2022 begon ik weer langzaam met opbouwen. Ik ging terug naar mijn oude werk, in een café. Mijn manager gaf me de ruimte om op mijn eigen tempo op te bouwen.

Maar dat viel heel erg tegen. Het werk was natuurlijk fysiek inspannend en er zijn in een café de hele dag veel prikkels, dus mijn batterij was aan het eind van de dag compleet leeg.

Ik kwam niet verder dan twee dagen van zes uur, meer was echt te veel. Ik merkte aan mijn lichaam dat dit niet werkte. Ik moest het anders gaan aanpakken, want mijn hoofd wilde wel meer.

In augustus liep ik naar mijn moeder die met een kopje koffie op de bank zat en ging naast haar zitten. ‘Ik weet echt even niet meer wat ik moet doen,’ zei ik. ‘Ik ben nu al zeven maanden aan het opbouwen en ik kan nog steeds niet meer dan deze twee dagen.’

Ik vertelde dat ik me echt verveelde als ik weer een dag thuiszat en dat ik de uitdaging miste. De enige uitdaging die ik had, was het opbouwen en op peil houden van mijn energie.

We hadden een lang gesprek over het afgelopen jaar. Over hoe het wel al een stuk beter ging dan een paar maanden terug. En over dat het eigenlijk fijn was dat ik uitdaging miste, want dat betekende dat ik verder kon; ik was eraan toe om iets nieuws te doen.

Ik besloot mijn studie vanaf januari 2023 weer op te pakken. Zo kon ik nog een paar maanden opbouwen, had ik rustig de tijd om een stageplek te zoeken die echt bij me past en had ik een doel om naartoe te werken.

‘Weer een nieuwe uitdaging en een nieuwe omgeving. Ik vind dat best fijn klinken. Ook eng, want hoe gaat het zijn? Kan ik mijn grenzen goed aangeven of val ik terug in mijn oude patronen?’

Eind november stopte ik met werken bij het café. Zo had ik nog twee maanden rust, voordat ik eind januari begon aan mijn stage hier bij Psychologie Magazine. Deze twee maanden maakte ik nog even goed gebruik van mijn lege agenda: veel afspreken met vrienden, een kleine vakantie, de feestdagen met familie en natuurlijk ook nietsdoen.

Met mijn koptelefoon op zat ik in de trein naar het kantoor. Uitkijkend over de weilanden die voorbijraasden, betrapte ik mezelf erop dat ik bijna niet nerveus was voor mijn eerste dag. Ik voelde lichte zenuwen in mijn buik, maar ik was vooral enthousiast. Ik had zin om weer aan de slag te gaan, nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen te leren.

Als je me een paar maanden eerder had verteld dat ik zo blij zou zijn met een stage, had ik het niet geloofd. Ik zag er al die maanden juist tegenop dat ik weer aan de slag zou moeten, maar deze beslissing voelde als een opluchting. Het gaat echt veel beter. Nu nog volhouden en naar mijn lichaam blijven luisteren, dan komt het goed.

Lees ook de andere blogs van Joyce:

1. Jong en een burn-out 1: Het moment dat ik omviel
2. Jong en een burn-out 2: Alleen en in paniek
3. Jong en een burn-out 3: De steun die nodig was
4. Jong en een burn-out 4: Hoge pieken en diepe dalen
5. Jong en een burn-out 5: Op zoek naar een uitdaging
6. Jong en een burn-out 6: Het einde is in zicht