Jong en een burn-out 3: De steun die nodig was

‘“Je moet het aangeven als het niet gaat,” zeggen ze allemaal. Lief bedoeld, maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan.’

Ik zat op de bank en hoorde de brievenbus klapperen. Ik liep naar de deur en vond een enveloppe met mijn naam erop. Daaruit kwam een mooie blauwe kaart tevoorschijn, met daarop armen die zich uit lijken te strekken om je te knuffelen.

Ik deed ´m open en las: ‘Na regen komt zonneschijn, zo klinkt een oud Nederlands gezegde. Dat wil niet zeggen dat donkere buien zomaar voorbij zijn. Neem de tijd om jouw paraplu, regenjas en kaplaarzen te vinden. Zodat je uiteindelijk kan dansen, zingen en springen in de regen, maar vooral in de zonneschijn.’

Ik kon mijn tranen niet bedwingen en tegelijkertijd verscheen een lach op mijn gezicht. Deze vriendin schreef dit zo treffend. Door haar woorden voelde alles een stuk minder erg.

Het motto van mijn gezin is daarentegen ´altijd doorzetten, niet opgeven´. Dat heb ik zo meegekregen en altijd gedaan. Dat ik instortte vond ik ook enorm eng. Kan dat wel in dit gezin?

Mijn moeder steunde mijn beslissing om mijn studie tijdelijk stop te zetten, maar ik moest wel aan de slag om snel beter te worden. Dat wilde ik zelf natuurlijk ook, maar mezelf druk opleggen was het laatste wat ik moest doen.

Ik merkte aan alles dat zij het moeilijk vond om mij zo niets te zien doen. Maar ik moest naar mijn lichaam luisteren en koos dit keer echt voor mijzelf. Hoe lastig het ook was, ik nam de tijd om te rusten en energie op te bouwen.

‘Ik moet echt leren om nee te zeggen. Ik kan niet meer alles doen, want mijn energie komt zo niet terug.’

Grenzen aangeven is iets wat ik voor mijn burn-out nooit deed. Ik zei altijd ja; tegen extra werken, weekendjes weg, afspreken, et cetera. Daardoor voelde ik me extra schuldig om ineens wel nee te zeggen en plannen af te zeggen. Hoe gaan de mensen om me heen daarop reageren? En hoe reageer ik daar zelf op?

Mijn vrienden hielden er rekening mee dat ik niet alles kon en niet in grote groepen kon zijn. Zij stonden achter mijn keuzes, ook toen het antwoord vaak nee was. Al was het voor hen ook lastig als ik voor de zoveelste keer op het laatste moment toch niet kon.

Als iemand langskwam was het natuurlijk de bedoeling om een gezellige middag te hebben, maar soms zat ik te laag in mijn energie. ‘Zullen we iets doen? Even wandelen misschien? Ik merk dat ik jouw energie overneem nu we zo zitten,’ hoorde ik weleens. Dat was lastig. Voor hen, omdat zij zich minder goed voelden. En voor mij, omdat ik zag dat ik dat met hen deed.

Hierdoor zette ik niet altijd mijn masker af. Als ik doe alsof ik energie heb, hebben we het misschien allemaal gezellig, dacht ik dan. Maar ’s avonds toen ik mijn masker weer afdeed, merkte ik dat dat voor mij niet gold. Mij had het alleen maar energie gekost.

Gelukkig ging het lang niet altijd zo en werden mijn nee’s langzaamaan iets vaker ja’s. In de tussentijd hield ik het advies van die vriendin in gedachten en bleef ik zoeken naar mijn paraplu, regenjas en kaplaarzen, zodat we snel weer konden dansen in de regen.

Lees ook de andere blogs van Joyce:

1. Jong en een burn-out 1: Het moment dat ik omviel
2. Jong en een burn-out 2: Alleen en in paniek
3. Jong en een burn-out 3: De steun die nodig was
4. Jong en een burn-out 4: Hoge pieken en diepe dalen
5. Jong en een burn-out 5: Op zoek naar een uitdaging
6. Jong en een burn-out 6: Het einde is in zicht