Geheim – ‘Ik had een affaire met mijn baas’

‘Ik kom uit een gelovig milieu met strenge normen en waarden. Zoals: niet samenleven voor het huwelijk. Mijn verloofde en ik woonden daarom apart toen we ons huwelijk voorbereidden. Hij in de ene stad, ik in een andere.

Ik was begin 30 en had een goede baan bij een groot bedrijf. Daar ontmoette ik Peter, mijn nieuwe baas. Hij was een jaar of 45 en niet echt mijn type. Een beetje een grijze muis, vond ik. Maar het was wel duidelijk dat hij mij leuk vond.

Op maandagochtend kwam hij altijd even naar mijn kamer om te vragen hoe mijn weekend was geweest. Heel onschuldig – toen nog. Maar hij werd wel steeds amicaler en ik vond hem aantrekkelijker worden. Collega’s begonnen al opmerkingen te maken: “Als je Peter zoekt, dan zit hij bij Eline.”

Al snel lachten we om dezelfde grappen en sloeg hij af en toe een arm om me heen. Op een dag was hij half in tranen. Zijn gezinsleven liep niet goed en seks hadden zijn vrouw en hij bijna niet meer. Na dat gesprek werden we nog persoonlijker.

Niet veel later hebben we gezoend. De spanning tussen ons was zó groot, we wisten allebei dat dat zou gaan gebeuren. Daarna was de stap naar seks snel gezet. In de lunchpauze gingen we naar mijn huis. Dat gebeurde steeds vaker.

Ik hoefde nooit bang te zijn dat mijn verloofde ineens op de stoep zou staan, want die woonde ver weg en kwam nooit zomaar langs. In mijn vrijgezellenflat hadden Peter en ik het rijk alleen.

Natuurlijk klopte het niet. Ik stond op het punt om te gaan trouwen en ondertussen lag ik in de armen van een ander. Maar in mijn hoofd kon ik het goed scheiden. Het waren twee werelden die elkaar nergens raakten.

Schuldgevoelens had ik daardoor niet echt. In de Bijbel staat dat je geen seks voor het huwelijk mag hebben, maar die tekst kun je op verschillende manieren interpreteren, vond ik.

Ondertussen was ik druk bezig met de bruiloft, trouwlocaties bekijken, een trouwjurk uitzoeken. Als ik naar Robert keek, dacht ik: hij moest eens weten.

Dan zat ik met de ceremoniemeesters aan tafel terwijl ik met mijn hoofd al bij de volgende dag was, als ik weer naar kantoor kon. Robert vond mij in die tijd wel een beetje afwezig en hij stoorde zich eraan dat ik steeds op mijn telefoon bezig was.

Heel af en toe vroeg ik me af of mijn affaire te maken had met die bruiloft. Ik heb van huis uit meegekregen dat je maar één keer in je leven trouwt. Dan moet het natuurlijk wel met de man zijn met wie je oud wilt worden. Twijfelde ik? Of miste ik iets?

Ik wilde begeerd worden, aandacht krijgen, complimenten. Ik kreeg het allemaal van mijn minnaar. Robert zei nooit dat hij mij de mooiste van de wereld vond. Maar hij liet het natuurlijk wel op andere manieren merken. Al keek hij soms meer naar zijn computerscherm dan naar mij.

Twee maanden voor de bruiloft vertelde ik het aan mijn zus. Ik vroeg mezelf af of het misschien een vlucht was. Ik had altijd al moeite met keuzes maken en met dit huwelijk zou ik me vastleggen voor de rest van mijn leven. Dan was het toch logisch dat ik nog even de bloemen wilde buitenzetten?

Op de bruiloft hebben Peter en ik nog geappt. Maar het was een drang die ik niet kon weerstaan. En mijn jawoord geven, en dan ook nog in de kerk. Daarover voelde ik me schuldig.

Niet lang daarna bleek ik zwanger te zijn. Doodsbang was ik dat het kind van Peter zou zijn. Het werd een miskraam. Toen ik niet lang daarna opnieuw zwanger was, wist ik zeker dat het van mijn man was, dat kon ik uitrekenen.

Ook tijdens mijn zwangerschap ging de affaire door. We spraken bij mij thuis af als mijn man op zijn werk was. Seks terwijl ik zwanger was en net getrouwd, in het huis van mijn man… Ik moet toegeven dat het vreselijk klinkt.

Tijdens mijn zwangerschapsverlof hadden we geen contact. We namen een tijdje afstand. Ik was heel blij dat mijn zoontje niet op Peter leek, al wist ik dat dat niet kon. Toen het tijd werd om weer te gaan werken, zag ik ertegen op om hem tegen te komen.

Natuurlijk gebeurde dat, de eerste dag al. “Hoe is het?” vroeg hij. En meteen was het terug. Dat gevoel van aantrekkingskracht. Verliefdheid kan ik het niet echt noemen. Het was wel iets wat ik niet kon wegstoppen.

Al heel snel waren we weer samen. Eerst bij mij thuis. Maar ik was bang dat mijn kind op een dag zo groot zou zijn dat hij zou vragen wie toch die man in mama’s bed was. Dus zochten we hotels op.

De passie, die heerlijke seks, het was niet meer weg te denken en het kon gewoon bestaan in dat parallelle universum. Om halfvijf waren de meeste collega’s weg en kwam hij op mijn kamer, deed de deur dicht en dan gingen we zoenen. Heel spannend. Gevaarlijk ook.

Het kantelpunt kwam toen hij een foto liet zien van een andere vrouw. Ik vroeg me af of hij misschien verschillende lijntjes had uitstaan. Ik werd jaloers. En hij lachte dat weg. Daarna zag ik hem met de secretaresse.

Dat vond ik echt een vulgaire vrouw, maar als zij een grap vertelde, rolde hij bijna over de grond van het lachen. Ik ergerde me al langer aan Peters opmerkingen over vrouwen. Hij had het erover dat we allemaal apen op de rots waren en dat hij de belangrijkste was.

Het is een kant van hem die ik toen pas zag. Dat zette me aan het denken. Was het wel zo wederzijds? Had hij me niet gewoon gebruikt? Hij is heel goed in spelletjes spelen. Hij had ook op een nare manier een collega eruit gewerkt. Wie zei me dat ik niet ook een van zijn spelletjes was?

En op een dag was het klaar. Ik wilde niet meer en dat heb ik hem gezegd. Hij was het er meteen mee eens. Maar toen hem duidelijk werd dat ik niet meer inging op zijn avances, begon hij me zakelijk dwars te zitten.

Hij vergat me uit te nodigen voor belangrijke vergaderingen en maakte me belachelijk. Het werd zo erg dat ik mijn werk bijna niet meer kon doen. Ik had natuurlijk een andere baan kunnen zoeken, maar ik hield van mijn werk en ik wilde niet door hem gedwongen worden om te vertrekken.

Vorige zomer werd het me allemaal te veel. Mijn zus heeft toen via Facebook contact gezocht met Peters vrouw. Ik wist daarvan. Zijn vrouw was razend. Ze beloofde dat ze haar man ermee zou confronteren. Sindsdien laat hij me met rust.

Het is een geheim dat ik meedraag en waar ik bijna dagelijks aan denk. Moet ik het nu aan Robert opbiechten? Of ga ik het ineens opbiechten als ik op mijn sterfbed lig? Ik ben heel bang dat hij direct zijn koffers pakt als ik het hem vertel.

Het is heel erg wat ik heb gedaan. Maar toch voelt het ook alsof iemand macht over mij had en me heeft meegesleurd. Alsof hij de genius achter deze affaire was die misbruik maakte van zijn positie en van mijn koudwatervrees zo vlak voor mijn huwelijk. Ik was er wel bij, maar ik was ook kwetsbaar, en hij was mijn baas.’

* In verband met privacy zijn alle namen gefingeerd.