‘Stel je hebt hoogtevrees, maar je moet bungeejumpen. Je laat je in de gordel hijsen, beklimt de lange trap en wordt gezekerd. Daar sta je dan op dat plateau met je angst, wetend wat er gaat komen. Op dat moment word je naar beneden gehaald en krijg je te horen dat je zult gaan springen, maar niet nu. Misschien over een uur, misschien morgen, misschien volgend jaar. Dit is hoe ik en velen om me heen de afgelopen anderhalf jaar hebben ervaren. Ik zou doodgaan, maar er brak een reservetijd aan. Mijn sprong is uitgesteld, voor onbepaalde tijd.
Ik was 27 toen ik te horen kreeg dat ik baarmoederhalskanker heb, dat is bijna vijf jaar geleden. Ik verlang niet terug naar de tijd daarvoor. Ik was met alledaagse dingen bezig: hoe ik overkwam op de buitenwereld, mezelf bewijzen. Nu heb ik een rijker leven waarin andere dingen belangrijk zijn.
Het begon allemaal met pijn en bloeden bij het vrijen en later tussentijdse bloedingen. Ik was druk met mijn studie en vrienden en ik dacht er eigenlijk nooit bij na dat ik misschien ziek kon zijn. In het ziekenhuis was meteen duidelijk dat het goed fout zat. Het moment
