‘Ik haalde mijn rijbewijs na één les, maar maakte geen studie af’

‘Toen mijn oudste zoon op het gymnasium vastliep, bleek hij hoogbegaafd. De psycholoog hintte erop dat het erfelijk is. Ik wuifde dat weg. Wat moest ik ermee, ik ben wie ik ben.

Maar vijf jaar later las ik er een artikel over en werd ik toch geraakt door alles wat ik herkende: van de honger naar informatie tot nooit iets kunnen afmaken. Na een aantal gesprekken bevestigde de psycholoog mijn vermoeden.

Ik was een pienter kind dat veel vragen stelde. “Rodney gaat later studeren!” riep mijn familie. Maar ik was ook druk en kon me slecht concentreren. Of ik raakte verstrikt in te veel informatie.

Proefwerken met meerkeuzevragen kreeg ik soms niet af, ik bleef maar nadenken over al die keuzes. Als ik oplette, haalde ik hoge cijfers, maar zodra ik mijn interesse verloor, was ik weg.

Ik leerde nooit leren, het ging vanzelf, of helemaal niet. Ik haalde mijn rijbewijs na één les, maar stopte met een studie psychologie omdat het me demotiveerde dat die jaren duurde. Ook een NIMA A-opleiding boeide me niet lang genoeg.

Momenteel run ik mijn eigen kapperszaak en boksschool. Vooral om de gesprekken met mensen; wat hen bezighoudt, blijft me boeien. Nu ik weet dat ik hoogbegaafd ben, begrijp ik mezelf beter. Ik weet dat ik niet weer aan een lange studie moet beginnen, omdat ik toch weer verveeld zal raken door onderdelen waarvan ik het nut niet inzie.

Een pre is dat ik altijd creatieve oplossingen zie en mensen goed aanvoel. Ik dacht een tijdje dat ik helderziend was, omdat ik vaak al weet wat iemand gaat zeggen. Dat is soms vermoeiend, omdat ik nogal ongeduldig ben.

Maar nu weet ik dat ik gewoon scherpe zintuigen heb en dat niet iedereen zo snel denkt. Ik relativeer mezelf en respecteer de ander meer, dat scheelt veel ergernis en conflicten.’