‘Ik ben een zondagskind’

Emotionele (in)stabiliteit

‘Die vermeende nuchterheid van Groningers is flauwekul. Maar helemaal knettergek ben ik ook niet. Ik zie mezelf als een redelijk mens, geen zenuwpees of opvlieger. Alleen kan ik slecht tegen onrechtvaardigheid. Vooral als er politiek in het spel is, kan ik me erg opwinden.

Mijn rechtvaardigheidsgevoel komt voort uit mijn opvoeding. Bij ons thuis werd niet met de ellebogen gewerkt. Ik kom uit een kleinburgerlijk gezin, mijn vader verdiende de kost als schoenmaker en mijn moeder runde het huishouden. Ik ken haar nauwelijks zonder wit schort. Mijn moeder was niet iemand die me bestookte met vragen, of me voorlas voor het slapen. Mijn ouders hadden een onvoorwaardelijke liefde voor mij, alleen uitten ze dat niet. Het was er gewoon. Ik heb mijn vader ook nooit gekust of zo.

Er valt van mij niets te plukken qua emotie. Ik ben een zondagskind. Objectief gezien is de dood van mijn vader het grootste verdriet dat mij is overkomen. Maar voor mijn broer was het veel ingrijpender, die woonde nog thuis. Ik was voetballer bij Anderlecht, leefde met mijn vrouw in Brussel. In mijn leven veranderde niet zoveel. Ik ben een week thuis gebleven, daarna moest ik terug naar Brussel.