Hoeveel heb je nodig?

Hij zette net een nieuw krat op de groeiende stapel spullen op de oprit toen zijn zoon hem riep of hij kwam spelen. Daar stond hij, in de achtertuin, met zijn baseballbatje en zijn handschoen. ‘Dat was het ­moment waarop ik me realiseerde dat mijn bezittingen geen plezier toe­voegden aan mijn leven,’ schrijft Becker in zijn blog Becomingminimalist.com. ‘Ze onthielden mij plezier.’

Er was een tijd dat de spullen die we verzamelden moesten vertellen wie we waren. Boterzachte laarsjes van schapenbont, precies de goeie roestvrijstalen buitenkeuken, de laatste iPhone: we ­zagen ze als een uitdrukking van onze identiteit. Wie niet meeliep in die race om smaak en status, kreeg het ongemak­kelijke gevoel dat hij iets gemist had. Met de welvaart kwam de illusie van perfectie. Het gewone leven met kaaskruimels onder de eettafel en vlekken op het behang ging steeds rommeliger afsteken tegen het glanzende voorbeeld in de bladen – en de huizen van kennissen gingen ook al steeds meer lijken op die bladen. Zo liepen we algauw collectief stad en land af voor dat keukeneiland van precies de juiste soort Belgisch hardsteen. Het aspiratieniveau steeg, zoals dat heet.

En toen kwam dus de crisis.

En het klinkt gek, maar ergens was dat ook een opluchting. Het bleek dus toch een leugentje, dat de welvaart altijd zou groeien (en wisten we dat niet eigenlijk al, diep in ons hart?). Misschien zaten vrede, voldoening en plezier toch niet in buitenkeukens en bontlaarzen. En is het geen bevrijding dat je aanrechtblad niet ­langer de allerindividueelste expressie hoeft te zijn van je allerindividueelste persoonlijkheid?

Joshua Becker wist dat allang. Hij ontdekte dat leven zonder spullen je enorm veel tijd en rust oplevert – omdat ieder voorwerp dat je bezit ook weer schoongemaakt moet worden, opge­borgen, gerepareerd, vervangen. En dat je je vrijheid terugwint. Want als je niets uitgeeft, heb je ook niets nodig. Alleen een baseballbatje en een beetje zon.