‘Mijn hele leven heb ik heel goed willen zijn in iets, in het een of ander willen uitblinken, me willen onderscheiden van anderen. … Ik ben nu vijftig en heb in de loop der tijd wel wat talentjes bij mezelf ontdekt, maar verder ben ik niet gekomen en dat is niet genoeg. Zeg niet dat ik mijn streven moet loslaten, want dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het zou immers betekenen dat ik me moet neerleggen bij mijn middelmatigheid.’
"Succesvol, dat zou moeten zijn dat je doet wat je wilt en daar plezier in hebt. "
- Anneke DekkersMiddelmatig, gewoon, doorsnee. Niet bijzonder succesvol zijn in je werk of hobby, geen perfecte ouder, geen schoonheid die op straat wordt nagekeken, maar onderdeel van de massa. Het is het schrikbeeld van deze Volkskrant Magazine-lezer, die zijn hartenkreet deelde met andere lezers in de hoop op advies om zijn middelmatigheid te ontstijgen.
Zacht gezegd is het stempel ‘doorsnee’ voor de meeste mensen geen compliment. Of, zoals de blonde tiener Angela Hayes verzucht in de film American beauty: ‘Volgens mij bestaat er niets ergers dan “gewoon” zijn.’ We beschouwen ‘minder dan bovengemiddeld’ al snel als een vorm van falen, blijkt uit verschillende onderzoeken. Tenminste, in de westerse wereld, waar competitie en prestatie belangrijk zijn. Er zijn winnaars en er zijn verliezers, een middenweg
