De uitvaartdienst is nog maar net begonnen of ik voel de knoop in mijn maag al groter worden. En jawel, als de eerste spreker herinneringen ophaalt aan zijn overleden vader beginnen mijn ooghoeken te prikken. Niet dat ik de overledene, een man van ver in de tachtig, goed kende. Maar bij het zien van andermans verdriet gaan bij mij, gênant genoeg, al snel alle sluizen open. Het einde van een sentimenteel televisieprogramma (denk: Hello Goodbye) haal ik niet met droge ogen. Moet een vriend of familielid een presentatie houden of optreden, dan krijg ik plaatsvervangend last van klamme handen. En ook voor de boze bui van een collega kan ik me moeilijk afsluiten.
Gelukkig missen ook positieve gevoelens hun uitwerking niet. Het juiste medicijn tegen mijn ochtendhumeur is een vrolijk YouTube-filmpje, zoals dat van het bruidspaar dat tijdens de serieuze plechtigheid in de kerk plotseling de Harlem-shake begint te dansen.
Ook op de werkvloer
Geraakt worden door de emoties van anderen wordt in de psychologische literatuur emotional contagion, ‘emotionele besmetting’, genoemd. Onderzoeker Elaine Hatfield van de universiteit van Hawaii en haar collega’s John Cacioppo en Richard Rapson doen er onderzoek naar. Volgens hen treedt ‘emotionele besmetting’ vanzelf op;
