Het verdriet van kinderloosheid

‘Ik wilde een kind, maar niet zonder man’

Carolina Konijn (50): ‘Op mijn 38ste raakte ik zwanger tijdens een onenightstand. Een duivels dilemma: de biologische klok tikte en ik wilde een kind, maar ik wilde het samen met een man. Een relatie met de vader was uitgesloten.

Na bijna een maand nadenken en praten met anderen besloot ik tot een abortus. Het afbreken van de zwangerschap was heel emotioneel. Ik las boeken over rouwverwerking en heb nog een brief geschreven aan mijn nooit geboren kind. Ook al stond ik achter mijn beslissing, ik voelde toch een enorm verdriet om het verlies.

Ik besloot het als een wake-up call te zien. Ik wilde een gezinnetje, dus ging ik daten. Het gevoel dat het er morgen zou moeten zijn, gaf een enorme druk. Bij iedere afspraak keek ik of dit een geschikte partner én een geschikte vader was. Rond mijn 40ste had ik er genoeg van en besloot ik het in mijn eentje te gaan doen. Via internet ging ik op zoek naar een donor en schreef me in voor kunstmatige inseminatie. Ik was er 24 uur per dag mee bezig. Verzamelde tijdschriftartikelen over oudere vrouwen die nog zwanger raakten. Het idee dat het misschien toch nog mogelijk was, maakte me heel onrustig.