Het geluk van de werkende vrouw

Elke ochtend tegen negenen stort ik me in de file. De fietsfile welteverstaan. Met honderden anderen worstel ik me door Amsterdam, speurend naar gaatjes om de rijwielsliert te kunnen passeren.

Ja, dat woon-werkverkeer van ons! Daarmee had de Engelsman die dit internationale onderzoek heeft opgezet niet gerekend, grijnst Gonneke Willemsen als ik, nog verhit van de fietstocht, haar werkkamer op de Vrije Universiteit betreed. Wanneer de proefpersonen van haar collega’s in Engeland en Hongarije in hun dagrapporten vermelden dat ze op zeker moment bezig waren met ‘reizen’, kun je er donder op zeggen dat de hartactiemeter bij hen op dat moment een rustig beeld oplevert. Maar het hart van een aantal Nederlandse proefpersonen vertoont dan juist regelmatig een enorme versnelling. Dat zijn dus de fietsforensen.

Ik sla een blik op de grafiek die Willemsen me toeschuift. Die geeft mijn eigen hartslag weer op een recente werkdag. En inderdaad, twee hoge pieken: eentje vlak voor negenen, eentje tegen zessen ’s avonds. Ook zie ik een avondgymnastiekpiekje om half elf. Plus een uitschieter om vier uur ’s middags.

Waar komt die laatste vandaan? Ik breek me het hoofd, tot ik het dagboekje dat ik die dag bijhield erop nasla. Ha, die discussie