Geluksjacht

Aardbevingen en vliegrampen waren er toevallig niet, maar toch was het geen vrolijk begin van de dag.

Regelmatig staan er mensen op die zich daaraan storen, en een goednieuwskrant willen uitgeven. Die sympathieke initiatieven mislukken iedere keer. Geen mens heeft namelijk behoefte aan zo’n krant. Het is een rare paradox: iedereen wil een betere wereld, maar niemand wil erover lezen. Net als we allemaal graag oud willen worden, terwijl niemand het wil zijn.

Geluk heeft geen nieuwswaarde. Een fijne jeugd levert geen aangrijpende roman op, en een gezellige dag op het Binnenhof geen bericht in de krant.

Tegelijk raken we niet uitgelezen over hoe we zélf gelukkiger kunnen worden. Vooral de laatste jaren zijn er boeken volgeschreven die de lezer een beter leven beloven in zoveel stappen. Critici spreken zelfs van ‘geluksdwang’. We zijn zo geobsedeerd geraakt door geluk, betogen ze, dat we ellende en frustratie nauwelijks meer tolereren. En dat is gevaarlijk, omdat het leven nu eenmaal niet alleen maar zoete broodjes serveert.

Of we doorgeschoten zijn in onze geluksjacht? Lees het artikel op pagina 22 en oordeel zelf. Persoonlijk vind ik dat de critici wel een punt hebben. Al was het maar omdat jagen op geluk zo’n onzinnige missie is. Geluk laat zich ­namelijk niet vangen. Als je het wilt grijpen, fladdert het weg. Krampachtig proberen gelukkig te worden is net zo kunstmatig als alleen maar schrijven over blije gebeurtenissen. En het treurige is: het helpt niet.

‘Geluk is geen doel,’ zei Eleanor Roosevelt al; ‘het is een bijproduct.’ En ze stapte de wereld in, zette zich hartstochtelijk in voor mensen die het minder hadden, en maakte een verschil.

Als we ons nu eens allemaal iets minder druk zouden maken om ons persoonlijke geluksgevoel, en in plaats daarvan iets nuttigs gingen doen? Misschien worden we er gelukkig van; misschien ook niet. Geeft niks. Dan hebben we de wereld toch een stukje beter gemaakt.

Met een beetje geluk halen we er zelfs de kranten mee.