Nooit gedacht dat ik mezelf zo makkelijk op de vloer zou laten vallen. Maar daar lig ik dan, met mijn neus in het tapijt. Waar heb ik mijn aantekeningen neergesmeten? Beter niet kijken nu, zou nog aandacht trekken. Oeps, iemand tilt mijn hoofd op en schuift een blinddoek over mijn ogen. Heeft-ie wel in de gaten dat het mijn neus half bedekt? Nee dus, hij duwt me terug tegen het stoffige tapijt. Jakkes, straks krijg ik het nog benauwd.
Wat zei Jacob ook alweer? Rustig ademen. Helpende gedachten oproepen. Oké. Het is maar een spelletje! Het duurt hooguit een uur! En ze houden ons in de gaten, ze zien het beslist als ik hier ga liggen stikken. Maar zijn Jacob en zijn collega’s nog wel hier? Ik hoor geen bekende stemmen meer. Alleen dat rare Slavische gebrul, gemengd met accentrijk Engels. Zouden ze Bulgaren hebben ingehuurd voor deze klus?
Een zomerse avond in een conferentieoord in Het Gooi. Net nog pasta met een lekker glaasje wijn genuttigd en even door de tuin gewandeld. Een kwartiertje geleden ging de les weer verder. Toen nog een meer theoretisch onderdeel. Trainer Jacob van ’t Slot ging in op de vraag hoe groot de
