Zenuwachtig zit ik te schuiven op mijn stoel. De microfoon komt dichterbij en ik weet nog steeds niet of ik wel durf te vertellen wat ik zo ga vertellen. Wat ik wél weet is dat ik één minuut de tijd heb, niet meer en niet minder. Zestig seconden om een groep vreemden iets heel persoonlijks te vertellen. Is dat nou wel slim? Wil ik dit echt delen?
Bevrijd jezelf van oude pijn
- Ontdek hoe oude ervaringen nu nog meespelen in je keuzes en gedrag
- Verwerk je mentale pijn met bewezen effectieve technieken
- Ervaar meer innerlijke rust, zelfvertrouwen en vrijheid
69,-
Te laat. Ik kan niet meer terug. Ik sta op en zeg: ‘Als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik op mijn zestiende op de rand van een brug stond. Samen met mijn moeder.’
Vijftig mensen kijken me zwijgend aan. Wat zullen ze van me denken? Vinden ze me zielig, of juist dapper? Hoe dan ook, ik wil niet dat ze me zien huilen. Ik slik mijn emoties weg en ga door: ‘Ze was na een ruzie met mijn vader zo wanhopig dat ze ervandoor ging. Ik wilde mee en samen stapten we in de auto en reden uren rond. Toen stopte ze – op een brug. En ze stapte uit. Ik was doodsbang dat ze zou springen.’
Eindelijk, de timer geeft aan dat mijn minuut erop
