Filemon Wesselink over zijn autisme

Filemon Wesslink: ‘Mensen zeiden weleens tegen me dat ze dachten dat ik autisme had, omdat ik soms in mijn eigen wereldje kon zitten. Op een gegeven moment besloot ik dat serieus te gaan onderzoeken. Voor de televisieserie Roem, over wat roem met mensen doet, deed ik een persoonlijkheidstest.

Mijn score bleek te passen bij het autistisch spectrum. Ik wilde er meer over weten en ontwikkelde de serie Het is hier autistisch. Tijdens deze serie leerde ik veel over mezelf.

Er zijn zoveel verschillende gradaties van autisme. Bij mij is het niet zo heel ernstig, maar ik herkende wel dingen van mezelf bij mensen met zwaardere vormen.

Snel schakelen

Zo sprak ik een jongen die een ingenieuze knikkerbaan had gebouwd. De regisseur en ik stelden hem tegelijkertijd een vraag en ik zag hem vastlopen.

Hij wist niet meer waarop hij antwoord moest geven, en aan wie. Ik herkende zijn worsteling met de focus snel verplaatsen; als ik geconcentreerd bezig ben en mijn vriendin komt binnen dan duurt het echt even voordat ik kan schakelen.

Ik wil meer weten over autisme omdat ik denk dat het mij kan helpen beter te functioneren. Thuis met mijn drie kinderen en op het werk kan ik bijvoorbeeld snel overprikkeld raken.

Nu weet ik dat ik even een blokje om moet om weer tot rust te komen, maar voorheen forceerde ik mezelf en raakte ik heel erg uit mijn humeur.

Het is ook goed om te weten dat ik het liefst in kleine groepjes werk, met niet te veel mensen op de set. Daar staat tegenover dat ik me enorm goed kan concentreren, oog voor detail heb en dat ik sterk analytisch kan denken.

Filemon Wesselink: ‘Eigenlijk is autisme iets heel gewoons’

Autisme is denk ik eigenlijk iets heel gewoons, dat in onze veeleisende samenleving opeens een probleem kan zijn. Vroeger werd er van mannen niet zoveel verwacht.

In het plaatsje waar ik opgroeide had je van die boertjes die de koeien molken en aan het eind van de dag hun soep naar binnen slobberden. Die mannen zeiden amper iets, en niemand deed daar moeilijk over.

Nu moeten mannen sociale vaardigheden hebben, vergaderen en met kinderen communiceren en dan maken autistische trekken het opeens ingewikkeld.

“Moet je er wel zo open over zijn, zullen je kinderen daar niet op aangesproken worden?” vroeg de juf eens. Voor mij is dat juist een extra reden om er openlijk voor uit te komen. Door je kwetsbaar op te stellen, geef je mensen die er in stilte mee worstelen een steuntje in de rug.

Vanuit journalistiek oogpunt is mijn onderzoek afgerond maar zelf zal ik altijd vragen houden. Met een psycholoog analyseer ik bijvoorbeeld mijn ergernis aan mensen van wie het gedrag niet correspondeert met hoe ze zich eigenlijk voelen.

Ik word onzeker van dit soort mensen omdat ik dat gedrag niet kan plaatsen. Hoe meer inzicht ik krijg in hoe het bij mij zit, hoe beter ik ermee kan omgaan.’