Hij was lang, donker, goed gebouwd. Soepel in de heupen. Zijn gezicht kon ik in de donkere bar niet goed zien.
‘Mag ik haar even lenen?’ had hij beleefd gevraagd aan de collega met wie ik stond te praten. Hij pakte mijn hand en voerde me mee naar de dansvloer. Ik was ook lekker los in de heupen, had hij al gezien. Daarom was hij niet voorbereid op het fiasco.
Laat ik het zo zeggen: die nacht in de Brazil Bar ontdekte ik dat ik me niet kan laten leiden. Het lukte me gewoonweg niet om de aanwijzingen van mijn danspartner te volgen. Salsaritme? Rust op de vierde tel? Ik stuiterde eigenwijs mijn eigen kant op. Even beleefd als hij me was komen vragen, kwam hij me even later terugbezorgen aan de bar. Niets mee aan te vangen.
Eigenwijsheid, geldingsdrang – ik heb er vaker last van. Neem die keer dat ik op een sollicitatiegesprek een paar stukjes moest beoordelen. Overtuigd van mijn eigen gelijk stak ik meteen van wal: dit was een flauwe grap, dat was slordig geformuleerd. Ik sloeg zelfs met de vlakke hand op tafel om mijn woorden kracht bij te zetten – totaal voorbijgaand aan het feit dat het aan de andere kant van de tafel steeds stiller werd. ‘Deze stukjes hebben wij geschreven,’ klonk het enigszins beteuterd. Die baan kreeg ik dus niet.
Of neem de redactievergaderingen hier, waar de redacteuren hun ideeën presenteren. Het heeft me jaren gekost om eerst even mijn mond te houden, en mijn collega’s de kans te geven om te reageren zonder dat ik meteen mijn oordeel gaf.
Kon ik me maar zo vol vertrouwen door het donker laten leiden, dacht ik in die bar, terwijl ik toekeek hoe een andere dame soepel ronddraaide in de armen van de Braziliaan. Kon ik die stomme geldingsdrang maar eens afleggen en gewoon volgen.
Je kunt je persoonlijkheid niet veranderen. Maar je kunt er wél mee experimenteren, zeggen psychologen. Die momenten dat je wel door de grond zou kunnen zakken, dat zijn confrontaties met jezelf. Ze zetten je aan tot verandering. Als je tenminste niet te eigenwijs bent om te luisteren.
