1. Spoorloos
Zoon zoekt vader aan de andere kant van de wereld. Je wéét: ook na dertig jaar komt het altijd goed. En toch moet je snikken. Omdat het huilmoment zorgvuldig wordt opgehouden tot de spanning op zijn hoogst is. Hun tranen zijn echt. Nadat jij het verhaal hebt gehoord van een leven vol pijn, is hun huilen ook jouw gelukzalige verdriet geworden. Zeker, honger en oorlog uit het Journaal zijn zieliger, maar dat is ver weg. Het verhaal in Spoorloos is dichtbij, en uitvergroot. Die zielige zoeker zijn wij zelf; in een sprookje voor grote mensen.
2. Hello goodbye
Nog een tranentrekker die iedereen herkent. Schiphol als snelkookpan voor Grote Emoties: afscheid en verwelkomen. De kijker wordt heen en weer geslingerd tussen verdriet en geluk. In essentie gaat Hello goodbye over leven, dood en vergankelijkheid – bewezen brandstof voor de traanklieren. De makers duwen je over het randje van het tranendal met vakkundig getimede aanzwellende muziek. Akoestische ‘betere’ luisterliedjes Yann Tiersen, Jack Johnson en Christophe Beck, met hier en daar wat zoete uitschieters – op de grens van kitsch, zelden erover.
3. Animal planet
Wie van dieren houdt, houdt het niet droog bij deze volcontinu dierenzender. Vooral de eindeloze series over Amerikaanse reddingbrigades wekken het traanvocht op, dankzij de wet van de aaibaarheid. Verwaarloosde hondjes worden bevrijd, een uitgedroogde poes onder de vlooien en teken kijkt je close-up hartverscheurend aan – zie daar eens onbewogen bij te blijven. En tussendoor steeds die reclames voor de werelddierenbeschermingsorganisatie WSPA: huilende beren in Roemenië, twaalf scheve hondenkoppies in een kooi op de Koreaanse markt – de BV Leed op zijn best.
Lees ook: de zieligste boeken
