‘Omdat ik onherkenbaar ben, durf ik het kind in me los te laten’
Hotelmanager Annika Joffel (37) is een furry. Ze verschijnt als sprookjeswolf Luperca in winkelstraten en op furry-conventies.
‘Op mijn werk moet ik leidinggeven, mensen aansturen, stressbestendig zijn, maar als wolf hoef ik niets. Niet eens te praten. Zwaaien en knuffelen, dat is alles.
Waar een ander een stukje gaat rijden om zijn hoofd leeg te maken, trek ik mijn wolvenkostuum aan. Het ontspant. Toen ik twee jaar geleden furries tegenkwam in een winkelcentrum werd ik heel blij van ze.
Ze zagen er zo mooi uit en maakten me, zonder iets te zeggen, aan het lachen. Ik sprak hen aan en ze vertelden over conventies, beurzen van en voor mensen die zich graag als furry verkleden.
Hun enthousiasme werkte aanstekelijk. Dit is iets voor mij, dacht ik. Niet dat ik op dat moment iets miste in mijn leven, maar door een wolf te worden, kreeg ik er wél heel veel bij. Honderd furry-vrienden, bijvoorbeeld. Ik kom bij hen thuis, gewoon als Annika, om gezellig te praten en ideeën over kostuums uit te wisselen. Of we gaan met een groepje als furry’s de straat op, soms ook om geld in te zamelen voor een goed doel.
Mijn vriend – ook een wolf – heb ik in deze kringen leren kennen. Luperca zijn heeft mijn blik veranderd. In gewone kleren zie ik veel chagrijnig kijkende mensen, maar naar een sprookjeswolf glimlacht bijna iedereen. Haastige voorbijgangers blijven staan en willen met me op de foto. Dat maakt me ontzettend vrolijk.
Als Annika ben ik nogal introvert en geremd, maar als furry voel ik me vrij om een beetje te dansen en springen op straat. Omdat ik onherkenbaar ben, durf ik het kind in me los te laten. Zo kan ik mijn positieve energie makkelijker verspreiden en mensen laten glimmen.
Negatieve reacties heb ik nooit gehad. Mijn collega’s weten dat ik bijna elk weekend een wolf ben, waarom zou ik dat verstoppen? Het is gewoon een hobby waar ik van geniet. Als je Ajax-fan bent, vertel je dat toch ook aan elkaar?’
