Column: De kunst van het loslaten

Maar of hij het inmiddels aan de stok heeft met een strenge Spaanse campingbaas, beroofd is van zijn paspoort, kotsend boven zijn slaapzak hangt na zijn eerste nacht uit? Misschien al iemand zwanger heeft gemaakt? Ik kan rustig nog even doorgaan, want ik heb een levendige fantasie met een voorkeur voor rampscenario’s.

In theorie is het eenvoudig. Richt je op de dingen waar je wél invloed op hebt, en stop geen energie in piekeren over zaken waar je toch niets aan kunt doen. Zestien jaar lang heb ik liefde, boterhammen en hopelijk een beetje gezond verstand in die jongen gestopt; nu is het tijd om erop te vertrouwen dat daar iets van is blijven hangen. Relax. Nothing is under control.
Tot nu toe is het gelukt om niet te whatsappen.

Toevallig zag ik juist in deze week waarin ik worstel met controle-issues een intrigerende documentaire over topzwemmers. Sebastiaan is zo’n aanstormend talent. We volgen hem in zijn voorbereiding voor de Spelen.
Waarschijnlijk zullen deze zwemmers slechts één keer in hun leven fysiek en mentaal sterk genoeg zijn om een olympische overwinning te behalen. Dus onderwerpen ze zich dag en nacht aan een spartaans trainingsregime en een op de minuut ingeregeld leefritme, om zo sterk mogelijk aan de start te verschijnen. Vier jaar lang werken ze toe naar die ene minuut waarin het moet gebeuren. Alles geven ze op voor de sport. En toch is er niets dat een overwinning garandeert – zelfs als ze volledig gefocust zijn en tot in de puntjes getraind, kan een ander hen op een paar microseconden de plaats op het ereblok afnemen.
Sleutelscène: Sebastiaan en zijn vriendin zitten aan de keukentafel. Als mij iets overkomt terwijl jij in Rio bent, vraagt zijn vriendin, wil je het dan weten? Nou nee. ‘Ook niet als ik dood ben?’ probeert zij nog ongelovig. Maar nee. Daar zou hij immers minder hard door zwemmen. En hij zou er toch niks meer aan kunnen doen. Liever geen nieuws dan slecht nieuws.

Misschien is dat wat topsporters scheidt van de rest van ons, middelmatige mensen met een piekerhoofd vol rommelige gedachten: hun ijzeren mentale discipline. Sebastiaan weet precies wat buiten zijn ‘circle of influence’ valt en waar hij wél invloed op heeft. En hij zet al zijn energie in op het laatste.
Hard? Misschien. Maar een beetje meer Sebastiaan kunnen de meesten van ons best gebruiken.

(Nog geen bericht uit Spanje trouwens. Geen nieuws is goed nieuws, hoop ik dan maar.)