Daarom werd ik coach: ‘De nood is hoog, ik wilde me actief inzetten’

Dat was vast een hele stap, van schoonheidsspecialiste naar coach?

‘Eigenlijk helemaal niet. Wanneer mensen bij me kwamen voor een schoonheidsbehandeling, legden ze hun ziel al bloot. Ik ben altijd heel zorgzaam geweest en nu wilde ik niet alleen zorgen voor de buitenkant van mensen, maar ook voor hun binnenkant.’

Maar waar begin je dan?

‘Ik begon met vrijwilligerswerk bij de Kindertelefoon en realiseerde me hoe hoog de nood is. Ik voelde heel sterk dat ik me hier actief voor moest inzetten. Zelf heb ik ook het nodige meegemaakt. Ik kom niet uit een fijn gezin en het is mijn missie om anderen die dit hebben ervaren te helpen. Als coach richt ik me daarom op gezinnen, trauma’s en kinderen.’

Is het een voordeel dat je zelf het nodige hebt meegemaakt?

‘Het kan prettig zijn om een overeenkomst te hebben met cliënten, wanneer je hetzelfde hebt meegemaakt en weet wat er speelt. Het helpt me om beter te begrijpen waar mensen tegenaan lopen. Maar het kan ook confronterend zijn. En als je daarop niet goed bent voorbereid, kun je per ongeluk gaan projecteren of dingen op jezelf betrekken. Ik vind het belangrijk om mezelf goed te kennen. Ik heb de nodige hulpverlening gehad, maar heb ook veel geleerd in de opleidingen psychologie en traumaverwerking die ik heb gedaan. Zo kan ik mijn eigen ervaringen erbuiten houden.’

Leer je soms ook van cliënten?

‘Ja. Er komen wel eens van die stoere moeders in mijn praktijk, die alle ballen in de lucht proberen te houden en denken dat ze alles alleen moeten doen. Maar op een gegeven moment kloppen toch bij mij aan. Ik zie hoeveel het hen oplevert als ze hulp durven vragen. En juist hulp vragen vind ik zelf ook lastig. Dit soort dingen zie je bij jezelf niet zo scherp, maar bij een ander wel. Ik leer veel door naar hun kracht te kijken.’

Maar nu moet je erboven staan

‘Nee, niet erboven. Dat vind ik een belangrijk punt: een coach staat niet boven een cliënt, een coach loopt naast de cliënt. Je bent gelijkwaardig.’

Je lijkt je roeping te hebben gevonden. Denk je nooit: was ik maar eerder begonnen?

‘Jazeker denk ik dat. Maar toen ik mijn opleiding als schoonheidsspecialiste begon, was ik pas 17. Ik had nooit gehoord van het beroep coach, misschien bestond het toen niet eens. En de optie om iets met psychologie te doen had ik helemaal niet. Maar het onderwerp heeft me altijd getrokken. Ik wist het gewoon niet eerder, ik had ook geen coaches als voorbeeld in mijn omgeving.

Nu heb je meer levenservaring, dat helpt misschien ook?

‘Ja, dat kan, maar dat hoeft niet. Vooral oordeelloosheid is belangrijk. Ik zie dat bij mijn zoon. Toen hij 16 was, wilde hij ook helpen bij de Kindertelefoon. Hij kreeg een opleiding om peer-to-peergesprekken te voeren. Voor de kinderen die belden hielp juist het praten met een gelijkgestemde erg goed. Uiteindelijk draait het vooral om de klik. Je legt je ziel en zaligheid bloot, dus je moet je veilig voelen. Dat is het allerbelangrijkste.’