Column: wel of geen kind?

Evie is een slanke dertiger met opvallend grote, blauwe ogen. Ze kijkt me lang aan. ‘Natuurlijk hoef jij niet voor ons te beslissen of we een kind moeten nemen,’ zegt ze. 

Haar man Tijs draagt zijn donkerblonde haren lang, tot op de schouders van zijn mooie Hugo Boss-pak. Hij kijkt naar de grond. In de loop van het gesprek zal hij me amper aan-kijken en alleen spreken als ik hem por met een lange stok. ‘Wat verwacht jij van dit gesprek, Tijs?’ Een korte blik. Paniek. ‘Dat we -normaal praten?’ zegt hij. ‘Dat wil ik ook. Nou, waarom wil je geen kind?’ Evie ligt op ramkoers. Terwijl ze wacht op antwoord, krast ze met haar felrood gelakte nagels over de leuning van haar stoel. ‘Tsja… Dat heb ik al zo vaak gezegd. We hebben onze carrières. Vrienden. Onze levens zijn vol.’ ‘Ik ga minder werken. Jij verdient -genoeg. Mijn moedergevoelens zijn sterk.’ De versleten argumenten -komen er staccato uit. Tijs zucht.

Jullie gesprek is zo dood als een pier, zeg ik.  Evie zucht ook. ‘Ik word er gek van,’ zegt ze. ‘Je krijgt niet wat je wilt, dus ben je aan het drammen,’ herformuleer ik dat. Evie kijkt me aan met die blauwe ogen. ‘Maar drammen werkt niet. Zeker niet bij Tijs. Die houdt alleen nog maar meer zijn mond dan hij van nature al doet.’

Ook deze por mist zijn effect niet, Tijs veert op. ‘Ik begrijp niet dat Evie niet luistert. Hoe vaak moet ik het nog uitleggen? Ben ik niet duidelijk of zo?’ In zijn stem klinkt de frustratie van een kind dat niet naar bed wil gaan. Hij heeft tranen in zijn ogen. Ook Evie staat het huilen nader dan het lachen. Hier zitten twee millennials die voor het eerst van hun leven niet krijgen wat ze willen. Evie wil een kind. Tijs wil een mooie loopbaan. Maar -bovenal willen ze dat het sprookje van hun leven doorgaat, het sprookje waarin alles mogelijk is.

‘Welkom in relatieland,’ zeg ik. ‘In -relatieland kun je niet altijd compromissen sluiten. Dat merken jullie nu, want je kunt niet een half kind nemen, of alleen een kind in de even weken. Het is ja of nee.’ ‘Ik wil geen half kind,’ zegt Evie. Dat negeer ik. ‘Jullie moeten onderhandelen. Maar dat doen jullie niet. Evie, je dramt. Tijs, je mijdt het -gesprek. Dat zijn beide heel ineffectieve manieren van doen. Kortom, jullie moeten eerst leren praten, voordat jullie zo’n grote beslissing kunnen -nemen.’

‘De communicatie. Dat zei de vorige therapeut ook. Maar Tijs deed geen bek open.’ Evie? Die blauwe ogen. ‘Word eens wakker. Dit is echt. Stap uit je droom. Drammen brengt je nergens. Durf je erop te vertrouwen dat Tijs meent wat hij zegt? Praat dan met hem. Of vertrouw je alleen jezelf?’

Evie kijkt naar Tijs. Nu is zij het, die zwijgt.